تاثیر هورمون های استروژن و پروژسترون بر وضعیت نوار مغزی و MMSE در بیماران زن مبتلا به آلزایمر

با توجه به وفور بیماری آلزایمر و عدم درمان قطعی آن، مطالعات متعددی جهت یافتن درمانهای موثر آلزایمر در حال انجام است. بررسی های اخیر نشان می دهد که مصرف استروژن و هورمون درمانی ممکن است بتواند سیر این بیماری را کند یا متوقف سازد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر هورمون درمانی با استروژن و پروژسترون بر علایم و تغییرات الکتروانسفالوگرافی در بیماران زن مبتلا به آلزایمر انجام شد.
روش تحقیق: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی (مداخله ای)، بر روی 30 زن با سن بیشتر از 40 سال و مبتلا به بیماری آلزایمر انجام شد که موارد منع استفاده از هورمون درمانی در آنها وجود نداشت. پس از انجام آزمونهای الکتروآنسفالوگراف (EEG) و Mini Mental Status Examination (MMSE)، بیماران به طور تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند؛ گروه آزمون به مدت چهار ماه روزانه یک قرص استروژن کونژوگه 0.625mg به همراه 1.2 قرص پروژسترون و گروه شاهد، دارونما دریافت کردند. پس از دو و چهار ماه از شروع مداخله، آزمونهای MMSE و EEG تکرار و ثبت گردید؛ داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری t مستقل و t زوج شده در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
میانگین نمرات MMSE در گروه آزمون دو ماه بعد از مداخله 19.47 ± 2.2 و چهار ماه بعد 19.87 ± 2.53 بود که نسبت به میانگین نمرات قبل از مداخله (17.27 ± 2.31) به طور معنی داری بالاتر بود (به ترتیب P=0.001 و P=0.001). میانگین نمرات MMSE در گروه شاهد دو ماه بعد از مداخله 19 ± 4.17 و چهار ماه بعد 19 ± 4.61 بود که نسبت به قبل از مداخله (17.73 ± 5.13) تفاوت معنی داری نداشت (P=0.08 و P=0.19). توزیع فراوانی تغییرات EEG در دو گروه، دو ماه بعد از مداخله تفاوت معنی داری از نظر آماری نداشت؛ اما چهار ماه بعد، تغییرات مثبت EEG نسبت به سایر تغییرات در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد اختلاف معنی داری مشاهده شد (P=0.003).
یافته های این مطالعه نشان داد که هورمون درمانی با استروژن و پروژسترون موجب بهبودی MMSE و نیز بهبود تغییرات EEG می گردد؛ این روش ضمن دارابودن حداقل عوارض، در درمان بیماران زن مبتلا به آلزایمر مفید می باشد.