هیپراوریسمی در کودکان مبتلا به لنفوم و لوسمی و نقش درمان پروفیلاکتیک

هیپراوریسمی یکی از فوریت های انکولوژی می باشد که اکثرا در بدخیمی های لنفوپرولیفرایتو در سیر بیماری پس از شروع شیمی درمانی ایجاد می شود. مطالعه گذشته نگر مقطعی جهت بررسی شیوع هیپراوریسمی، اثر درمان پروفیلاکسی در کودکان زیر 12 سال دچار بدخیمی در بیمارستان امام خمینی تهران انجام گرفت.
با یک مطالعه گذشته نگر مقطعی، اطلاعات مربوط به سن، جنس، نوع بدخیمی، درمان های پیشگیری کننده، میزان اسید اوریک و الکترولیت ها از پرونده های بیماران بیمارستان امام خمینی بین سال های 83-1373 استخراج و با نرم افزار SPSS ویراست دهم بررسی شد.
316 بیمار، 56 نفر (%17.7) دچار هیپراوریسمی (9 دختر و 47 پسر(بودند. 66 نفر دچار لنفوم (%20.9) و 250 نفر (%79.1) مبتلا به لوسمی حاد بودند که 19.7% بیماران به لنفوم و 17.2% از مبتلایان به لوسمی حاد دچار هیپراوریسمی که ارتباط معنی داری بین نوع بد خیمی و وقوع هیپراوریسمی مشاهده نشد (P=0.24). 52 نفر از بیماران (%92.8) بعد از شروع شیمی درمانی دچار هیپراوریسمی و از 99 بیماری که درمان پیشگیری دریافت نکرده بودند، 37 نفر (%37.3) دچار هیپراوریسمی شدند. 92.8% بیماران و 7.2% قبل از شروع شیمی درمانی دچار هیپراوریسمی گردیدند (P<0.001). وقوع هیپراوریسمی در بیمارانی که درمان پیشگیری دریافت نکرده بودند زیادتر بود (P<0.001).
در این مطالعه نشان داده شد که درمان پیشگیری سبب کاهش شیوع هیپراوریسمی در بدخیمی های پیشرفته شده با توجه به اثر بهتر اورات اکسیداز به جای آلوپورینول توصیه به جایگزینی این دارو می شود. لذا توصیه به مطالعه ای مقایسه ای جهت اثر آلوپورینول با این دارو می شود