بررسی سیکل اسپروگونی انگل پلاسمودیوم ویواکس در پشه های آنوفل استفنسی میزورنسیس به شکل تجربی و جنبه هایی از تاثیر کربوهیدراتهای بازدارنده در رشد انگل

با وجود این که پشه های آنوفل نقش اصلی را در انتقال انگل های بیماری مالاریا دارند، اما نکات مبهم زیادی درباره بیولوژی انگل در بدن ناقل و همین طور اثر تعاملی آنها وجود دارد. یکی از این عوامل که شاید به نوعی بتواند در مهار کردن سیکل انتقال تاثیر گذار باشد، وجود پروتئین های رسپتور می باشند که با اتصال به ملکول های حاوی کربوهیدارت به عمل چسبیدن انگل به دیواره معده کمک خواهد کرد. هدف از این مطالعه پیگیری سیکل اسپروگونی در بدن پشه و تاثیر احتمالی برخی کربوهیدرات ها روی انگل و جلوگیری از اتصال آنها به دیواره معده و در نهایت انتقال توسط پشه ها می باشد.
در این مطالعه با آلوده کردن تجربی پشه های An Stephensi mysorensis با انگل P.vivax)خون بیمار حاوی گامتوسیت) و خوراندن قندهای -N استیل گلوکز آمین، -N استیل گالاکتوزآمین، آرابینوز، فیکوز، مانوز، لاکتوز و گالاکتوز، تاثیر آنها روی سیکل اسپروگونی و احتمالا عمل بازگردانی آنها مورد بررسی قرار گرفت.
در پنج دقیقه اول پس از آلوده شدن پشه ها پدیده اگزفلاژلیشن (Exflagellation) مشاهده شد و پس از آن در زمانهای 20 ساعت و 8 تا 12 روز پس از آلودگی به ترتیب اووکینت، اووسیست و در نهایت اسپروزوئیت در معده و غده بزاقی پشه های آلوده مشاهده شد این امر موید آن است که سوش مذکور توانایی بالایی در انتقال پلاسمودیوم ویواکس دارد، از طرفی در پشه هایی که با قندهای -N استیل گلوکزآمین، آرابینوز، فیکوز و گالاکتوز آلوده شده بودند، اسپروزوئیت مشاهده و در قندهای فروکتوز، لاکتوز، مانوز و -N استیل گالاکتوزآمین آلودگی اسپروزوئیتی مشاهده نشد.
به نظر می رسد در قندهایی که آلودگی پشه ها در آن صفر بوده، احتمالا می توانسته اثر مهارکنندگی روی رشد انگل در مرحله اسپروگونی داشته باشد. با این حال برای دستیابی به نتایجی بهتر و دقیق تر نیاز به تحقیقات بیشتر می باشد و مطالعه فوق اولین گامی است که در این زمینه برداشته شده است.