ارائه مدل برنامه ریزی آرمانی جهت تخصیص منابع در بخش آموزشی، دانشگاهی وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی

هدف اساسی برنامه ریزی، تقلیل میزان قبول خطر نسبت به اتفاقات احتمالی و اتخاذ تدابیری جهت هماهنگی برای دستیابی به موفقیت های سازمانی است. به علت محدودیت منابع و نا محدود بودن نیازهای جامعه، مساله تخصیص بهینه منابع مطرح می شود. تخصیص بهینه منابع مهم ترین ابزار اجرای استراتژی و برنامه ای بلند مدت هر سازمان است و سیاست ها و هدف های برنامه هر سازمان در تخصیص بهینه منابع به فعالیت ها انعکاس می یابد. با توجه به اینکه تخصیص منابع در حال حاضر به روش سنتی و مبتنی بر تجربیات و استدلال ذهنی نیروی انسانی می باشد و استفاده از آن سبب ایجاد نارضایتی است و قابلیت تعمیم پذیری و انطباق دلیل ریاضی ندارد. لذا هدف از پژوهش استفاده از تئوری ریاضی جهت نزدیک کردن کمیت و کیفیت استدلال انسانی به استدلال ریاضی می باشد.
روش پژوهش توصیفی- مقطعی کاربردی است. مدل پژوهش حاضر برای تخصیص منابع شامل تنظیم تابع هدف با در نظر گرفتن محدودیت های آرمانی بود. تابع هدف آرمانی از نوع مربعی براساس کمینه سازی توان دوم انحراف از آرمان ها تنظیم شد و برای گردآوری داده های مربوط به تابع هدف از پرسشنامه ماتریس تصمیم گیری و داده های مربوط به آرمانها از اسناد و مدارک سال84 استفاده شد که با استفاده از نرم افزار Expert- choice و MATLAB تجزیه و تحلیل داده ها صورت گرفت.
پس از حل مدل، با مقایسه نتایج بهینه بدست آمده از مدل هریک از آرمانهای در نظر گرفته شده در پایان سال 84 با تغییراتی تحقق یافته است. در مدل هیشین با استفاده از روش (Quadratic Programming) هریک از متغیرهای کلی تعداد دانشجویان و تعداد اعضای هیات علمی در مقایسه با آرمان به ترتیب (120 هزار در مقایسه با 116690 و 12هزار نفر در مقایسه با 9855 نفر) تحقق یافته است.
استفاده از برنامه ریزی آرمانی به بهینه سازی تخصیص منابع منجر شد. آرمان های برنامه با توجه به منابع تخصیص داده شده در مقایسه با بهینه دارای مغایرتهایی است. نتایج به دست آمده بیانگر آنست که به دلیل عدم استفاده از مدل های کار آمد ریاضی در پیش بینی و هدف گذاری، تخصیص منابع به طور بهینه انجام نمی شود.