اثرات ژنوتیپ، جنس و سن بر انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری و تصحیح شده برای ازت مواد خوراکی (ذرت و پودر ماهی) در جیره غذایی جوجه گوشتی

برای تعیین اثرات ژنوتیپ، سن و جنس بر مقدار انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری (AME) و تصحیح شده برای ازت (AMEn) مواد خوراکی (ذرت و پودر ماهی)، یک آزمایش فاکتوریل (23) بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی انجام شد. در این آزمایش از دو ژنوتیپ گوشتی (کرنیش) و تخمگذار (ردایلندرد) در سنین 4 و 8 هفتگی استفاده گردید. سطوح مواد خوراکی مورد استفاده در آزمایش برای پودر ماهی 4 و 8 درصد و برای دانه ذرت 40 و 80 درصد بود که با خوراک پایه خوراک پایه مخلوط و به صورت آزاد مورد استفاده قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که تفاوت معنی داری بین سطوح 40 و 80 درصد دانه ذرت و بین سطوح 4 و 8 درصد پودر ماهی برای انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری (AME) و تصحیح شده برای ازت (AMEn) مشاهده نمی شود (P>0.05). دو ژنوتیپ گوشتی و تخمگذار در سنین 4 و 8 هفتگی برای غلظت انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری (AME) و در سن 4 هفتگی برای انرژی قابل سوخت وساز تصحیح شده برای ازت (AMEn) دانه ذرت و پودر ماهی اختلاف معنی داری نشان دادند. مقدار انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری (AME) نسبت به انرژی قابل سوخت و ساز تصحیح شده برای ازت (AMEn) در دو ژنوتیپ گوشتی و تخمگذار متفاوت بود که می تواند بدلیل ابقای نیتروژن توسط جوجه های دو ژنوتیپ در سن 4 و 8 هفتگی باشد که با افزایش سن این نسبت کاهش می یابد. در این آزمایش جوجه مرغان ژنوتیپ تخمگذار نسبت به جوجه خروس ها از ژنوتیپ گوشتی (کرنیش) مقدار ازت بیشتری برای رشد در بدن به ویژه در سن هشت هفتگی ذخیره نمودند اما در ژنوتیپ تخمگذار (ردایلندرد) توان ذخیره نیتروژن در بدن برای جوجه خروسها اندکی بیشتر از جوجه مرغان بود.