بهسازی نظام تصمیم گیری در آموزش و پرورش از دیدگاه اعضای هیئت علمی دانشکده های علوم تربیتی دانشگاه های تهران و مدیران و کارشناسان ستادی وزارت آموزش و پرورش

مقاله حاضر بر اساس نتایج پژوهشی ارایه می شود که به سفارش پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش (پژوهشکده تعلیم و تربیت) و در سال 1383 انجام شده است.
در این پژوهش نظام تصمیم گیری آموزش و پرورش بر اساس عوامل برون سیستمی مورد پژوهش و مطالعه قرار گرفته است. بر این اساس نظام تصمیم گیری آموزش و پرورش مشتمل بر پنج عامل محیطی (فراسیستمی)، ساختار تصمیم گیری، فرآیند تصمیم گیری، اجرای تصمیم و ارزشیابی و بارخورد در نظر گرفته شده است.
اطلاعات این طرح با بهره گیری از پرسشنامه و در جامعه آماری دو گروه از اعضای هیات علمی دانشکده های علوم تربیتی دانشگاه های تهران (شهید بهشتی، تهران، تربیت معلم، علامه طباطبائی و الزهرا) و اعضای هیات علمی، مدیران و کارشناسان ستادی وزارت آموزش و پرورش گردآوری شده است.
بر اساس یافته های پژوهش از نظر نمونه های تحقیق، نظام تصمیم گیری آموزش و پرورش به طور کلی دارای نواقص و کاستی های متعددی است. با وجود این بیشترین مشکلات و نواقص در زمینه عوامل ساختاری نظام تصمیم گیری و کمترین مشکلات درباره عوامل اجرایی بوده است.
در ضمن نمونه های تحقیق به طور کلی، تمرکززدایی از نظام تصمیم گیری آموزش و پرورش را ضروری و استقرار نظام تصمیم گیری نیمه متمرکز را توصیه کرده اند.