فراوانی هیپوپاراتیروئیدیسم در بیماران تالاسمی ماژور بیش از 10 سال

تالاسمی یک کم خونی همولتیک ناشی از هموگلوبینوپاتی ها می باشد که در کشور ما بخصوص در استان خوزستان شایع است. و عوارض غدد درون ریز آن از جمله هیپوپاراتیروئیدی، بدلیل رسوب آهن در بافت پاراتیروئید در دهه دوم شایع می باشد. با تشخیص و درمان زودرس هیپوکلسمی و هیپوپاراتیروئید این بیماران میتوان از عوارضی نظیر تشنج یا پاراستزی جلوگیری کرد. هدف از این مطالعه بررسی بروز هیپوپاراتیروئیدی در بیماران تالاسمی بعد از دهه اول زندگی بود.
در این مطالعه توصیفی- مقطعی کلیه بیماران تالاسمیک بیمارستان شفای اهواز که سن بیش از 10 سال داشتند مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات از طریق پرسشنامه تهیه و معاینه بالینی از نظر وجود نشانه های تروسو، شوستوک و اسپاسم کارپوپدال انجام و سطح سرمی کلسیم، فسفر آلکالن فسفاتاز، هورمون پاراتیروئید، پروتئین تام، آلبومین و فریتین اندازه گیری شد.
از 96 بیمار مورد بررسی 26 بیمار (27.1%) هیپوپاراتیروئید بودند. تمام بیماران هیپوپاراتیروئید، کلسیم پائین، فسفر بالای حد طبیعی هر سن متناسب با سن، PTH پائین و آلکالن فسفاتاز طبیعی یا پائین داشتند. از 26 بیمار هیپوپاراتیروئید 46% دارای علامت گزگز و مورمور، 38.4% دارای علامت شوستوک، 30.7% دارای علامت تروسو و 11.5% دارای علامت اسپاسم کارپوپدال بودند. 30.8% بیماران هیچکدام از علائم بالینی هیپوپاراتیروئیدی را نداشتند. میانگین سطح سرمی فریتین در بیماران هیپوپاراتیروئید بطور معنی داری بیش از بیماران غیر هیپوپاراتیروئید بود (0.002=p). هرچند هیپوپاراتیروئیدی در جنس مذکر شایعتر و بروز زودتری نسبت به جنس مونث نشان داد ولی این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود. پانزده سال بعد از تشخیص تالاسمی ماژور، فراوانی هیپوپاراتیروئیدی افزایش چشمگیر پیدا کرده بود (0.04=p).
توصیه می شود بدون توجه به علائم بالینی، سطح PTH در تمام بیماران تالاسمی بالای پانزده سال به صورت هر 6 ماه یا سالیانه اندازه گیری شود و برای جلوگیری از تجمع بیش از حد آهن دسفرال بصورت منظم تجویز شود.