بررسی گذشته نگر میزان بقا و تعدادی از عوامل موثر بر آن در بیماران مبتلا به سرطان لوکورکتال جراحی شده در دو بیمارستان شریعتی و مهر تهران

سرطان کولورکتال، یک بیماری شایع و کشنده با بروزی متفاوت در نقاط مختلف جهان است و سومین علت مرگ های ناشی از سرطان را به خود اختصاص داده است. با توجه به اینکه در مطالعات مختلف سراسر جهان میزان بقای متفاوتی از این سرطان گزارش شده است، این مطالعه در نظر دارد تا به صورت گذشته نگر بقای گروهی از بیماران ایرانی مبتلا به سرطان کولورکتال و تعدادی از عوامل موثر بر آن را بررسی کند.
جمعیت مورد مطالعه شامل بیمارانی بود که با تشخیص پاتولوژیک سرطان کولورکتال در بیمارستان های شریعتی و مهر تهران در سال های 1382-1374 تحت جراحی رزکسیون تومور قرار گرفته بودند و تماس مجدد با آنها امکان پذیر بود. اطلاعات لازم از پرونده های این بیماران استخراج شد و سایر اطلاعات بعد از تماس با آنها تکمیل گردید.
237 بیمار دچار سرطان کولورکتال بررسی شدند. نسبت مرد به زن 1.25 بود و %11.8 از بیماران در زمان تشخیص کمتر از 40 سال داشتند. درگیری کولون چپ نسبت به کولون راست سه برابر بود و تقریبا نصف بیماران در مرحله لوکالیزه بیماریشان تشخیص داده شده بودند. میزان بقای کلی 1 و 5 ساله بیماران به ترتیب برابر با 80 و 49% و در دو جنس یکسان بود. بیمارانی که تومور کاملا تمایز یافته و یا بیماری لوکالیزه داشتند دارای بقای 5 ساله بیشتری بودند (به ترتیب p<0.05 و (p=0.000. در تومورهای با درگیری رکتوسیگموئید، کمترین میزان بقای 5 ساله وجود داشت.
یافته های ما نشان دادند که میزان بقای 5 ساله بیماران ایرانی کمتر از کشورهای غربی است و به دلیل نسبت بالای افراد جوان مبتلا به سرطان در ایران لازم است تا برنامه های غربالگری منظم برای یافتن بیماران پی ریزی شود و سپس پیگیری و درمان های وسیع برای آنها انجام گیرد.