بررسی وضعیت گیرنده های هورمون های استروئیدی در آنژیوفیبروم نازوفارنکس

آنژیوفیبروم نازوفارنکس توموری ناشایع است که در پسران و در سنین نوجوانی دیده می شود. فرضیه رابطه تومور با تغییرات هورمونی در دوره بلوغ با توجه به این که تومور فقط در جنس مذکر دیده می شود بسیار مطرح می باشد. با توجه به وضعیت آناتومیک و عود مکرر تومور و خونریزی های شدید حین دستکاری جراحی در این طرح قصد داریم با وضعیت رسپتورهای هورمونی و میزان بروز این گیرنده ها را در تومور آنژیوفیبروم نازوفارنکس مشخص کرده شاید بتوان پانل درمانی را تغییر داد و جهت کنترل و درمان آن از داروهای آنتی استروئیدال به جای جراحی استفاده کرد.
از آرشیو بخش پاتولوژی بیمارستان قائم (عج) مشهد 30 مورد بافت ناروفارنکس بدون ضایعه پاتولوژیک (به عنوان شاهد) و 30 مورد آنژیوفیبروم انتخاب شده و پس از تکمیل اطلاعات بالینی، ایمنوهیستوشیمی با روش پراکسیداز با مارکرهای، گیرنده پروژسترون (PR) گیرنده استروژن (ER) گیرنده آندروژن (AR) بر روی برش های بافتی انجام گردید. لام های رنگ شده مورد بررسی قرار گرفته و ایمنورآکتیویتی هسته ای در سلول های استرومال و آندوتلیال مورد توجه قرار گرفت. نتایج داده ها با گروه کنترل با استفاده از آزمون Pearson Chi-Square مقایسه گردید.
اختلاف و ارتباط معنی داری (P<0.001) بین بروز گیرنده آندروژن در تومور و بافت نرمال مشاهده گردید به طوری که AR مثبت در تومور 80% و در بافت نرمال 26.7% بود. بروز گیرنده آندروژن در استروما در زیر مجموعه ای از موارد بروز AR در سلول های اندوتلیوم عروق بود. به عبارت دیگر تمام نمونه های AR مثبت استرومایی، در سلول های اندوتلیوم عروق نیز AR مثبت بودند. از نظر بروز گیرنده استروژن بین بافت تومور و نرمال اختلاف آماری معنی دار مشاهده نگردید. ER مثبت در 26.7% در تومور و 10% در بافت نرمال مشاهده شد. همچنین گیرنده پروژسترون (PR) در هیچ کدام از موارد تومور و بافت نرمال مشاهده نگردید.
با توجه به یافته های فوق این طور استنباط می گردد که بافت نرمال نازوفارنکس و بافت آنژیوفیبروم از نظر میزان بروز (AR) تفاوت مشخص و معنی دار از نظر آماری دارند. بروز بیش از حد این گیرنده ها احتمالا در پاتوژنز بیماری موثر می باشد.