اختلاف ریتمی قلب و تاثیر آن بر ظرفیت کار فیزیکی ورزشکاران با سندرم دیسپلازی بافت همبندی قلب

هدف از این مطالعه، تعیین میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیم حجم اکسیژن مصرفی در ورزشکاران مبتلا به سندرم دیسپلازی بافت همبندی قلب است.
158 ورزشکار جوان با متوسط سنی 16.23±5.48 سال و متوسط دوره فعالیت های ورزشی 5.2±4.6 سال انتخاب شدند، گروه کنترل شامل 25 ورزشکار سالم بود. مبتلایان به این سندرم به چهار گروه تقسیم شدند گروه 1: پرولاپس میترال، گروه 2: افزایش کورد در حفره بطن چپ، گروه 3: پرولاپس میترال و هم وجود افزایش کورد در حفره بطن چپ)هر دو(، گروه 4: هم پرولاپس میترال و هم نارسایی میترال داشتند. تمام ورزشکاران توسط دستگاه اکوکاردیوگرافی و دوچرخه ارگومتر بررسی و آریتمی های آنها توسط هولتر ثبت شد.
میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیم حجم اکسیژن مصرفی در گروهی که هم پرولاپس و هم نارسایی میترال داشتند کمتر از گروه های دیگر است (p<0.05). شایع ترین آریتمی ها در ورزشکاران با افزایش غیر طبیعی رشته های عضلانی در حفره بطن چپ)گروه (2، سندرم رپولاریزاسیون زودرس بطنی و سندرم ولف- پارکینسون- وایت است. میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیم حجم اکسیژن مصرفی نیز در ورزشکارانی که دارای ولف- پارکینسون- وایت هستند، نسبت به کسانی که فاقد این آریتمی اند، کمتر می باشد (p<0.05).
هر چه ناهنجاری پیشرفته تر باشد میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیمم حجم اکسیژن مصرفی پایین تر است. با این که افزایش غیر طبیعی رشته های عضلانی در حفره بطن چپ جزیی از این سندرم است ولی میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیمم حجم اکسیژن مصرفی در حد نسبتا نرمالی است. زمانی که ورزشکاران همزمان با این ناهنجاری اختلالات ریتمی هم داشته باشند میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیمم حجم اکسیژن مصرفی کمتر از حد نرمال می شود.