آمنوره ثانویه به دنبال شیمی درمانی در سرطان پستان بیمارستان قائم (عج) و امید

هدف از این مطالعه بررسی آمنوره ثانویه به دنبال شیمی درمانی در مبتلایان به سرطان پستان و ارتباط آن با نوع و تعداد دوره های شیمی درمانی می باشد.
این مطالعه توصیفی و مقطعی از سال 84-1376 به مدت 8 سال در بخش سرطان بیمارستان های قائم و امید دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد. 120 بیمار مبتلا به سرطان پستان که در سنین قبل از یائسگی بودند و وضعیت عادت ماهیانه آنها در پرونده ها در طول مدت درمان و پیگیری بیمار ثبت شده بود و هیچ کدام تاموکسی فن مصرف نمی کردند انتخاب شدند و به سه گروه تقسیم شدند گروه اول تحت درمان CMF (سیکلوفسفاماید، متوتروکسات، فلوتوراسیل) بودند، گروه دوم رژیم CAF (سیکلوفسفاماید، آدریامایسین، فلوتوراسیل) دریافت کردند و گروه سوم از رژیم AC (آدریامایسین و سیکلوفسفاید) استفاده کردند. متغیرهای مختلف از جمله وضعیت عادت ماهیانه قبل و بعد از شیمی درمانی، شیوع آمنوره و ارتباط آمنوره با نوع ترکیب شیمی درمانی و تعداد دوره های شیمی درمانی مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و بررسی آماری با استفاده از تست کای و تی دانشجویی و آنالیز واریانس انجام شد. ضریب اطمینان مطالعه %95 در نظر گرفته شد و P£5% معنی دار تلقی شد.
از 120 بیمار مورد بررسی %58.3 زیر 40 سال بودند. شایعترین نوع آسیب شناسی سرطان پستان در این افراد، داکتال کارسینوما (%89.3) بود. شایعترین نوع رژیم شیمی درمانی CMF و CAF و بعد AC بود. میزان شیوع آمنوره ثانویه در افراد تحت مطالعه %74.1 که این یافته در افراد بالای 40 سال شایعتر بود. شیوع آمنوره گروه %72.5 CMF در گروه %71.4 CAF و در گروه %83.4 AC بود (P=0.6). میانگین تعداد دوره های شیمی درمانی در گروه 6.2±2.6 CMF و در گروه 7.2±0.6 CAF و در گروه 6.4±0.5 AC بود (P=0.3). مدت آمنوره از 2.3 تا 4 سال متفاوت بود که در سه گروه شیمی درمانی تفاوت آماری مشخصی نداشت (P=0.5).
شیمی درمانی در مبتلایان به سرطان پستان قبل از سنین یائسگی علاوه بر اثر سیتوتوکسیک دارو روی سلول های سرطانی با مهار فعالیت تخمدان موجب آمنوره می شود.