اثر مایع درمانی خوراکی و تزریقی بر میزان مایع آمنیوتیک در مادران مبتلا به اولیکوهیدرآمینوس

اولیگوهیدرآمنیوس یک پدیده شایع در حاملگی های طول کشیده و تاخیر رشد جنین می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر مایع درمانی مادر با مایعات داخل وریدی ایزوتونیک، مایعات داخل وریدی هیپوتونیک و مایعات خوراکی روی شاخص مایع آمنیوتیک در زنان مبتلا به اولیگوهیدرآمنیوس می باشد.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی در سال 1383 در بیمارستان عسلی خرم آباد انجام شده است. 80 بیمار با AFI پایین تر از 5 سانتی متر و سن حاملگی بیشتر از 35 هفته و بدون عوارض مادری در چهار گروه 20 نفری مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه یک داخل وریدی ایزوتونیک 2 لیتر در عرض 2 ساعت، گروه دو داخل وریدی هیپوتونیک 2 لیتر در عرض 2 ساعت، گروه سه مایع درمانی خوراکی 2 لیتر در عرض 2 ساعت و گروه شاهد بدون تجویز مایع درمانی) به صورت تصادفی مورد مطالعه قرار گرفتند. متغیرهای سن مادر، سن حاملگی و تعداد حاملگی و تعداد تولدهای زنده و میزان (AFI) قبل و یک ساعت بعد از مایع درمانی در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده بوسیله نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد. جهت مقایسه متغیرهای آزمون تی جفت شده و فیشر استفاده شده و مقادیر P<%5 معنی دار در نظر گرفته شد.
افزایش میانگین AFI بعد از مایع درمانی خوراکی به طور واضح بیشتر از سایر گروه ها بود. میانگین معیار AFI در این گروه از 1±6.3 به 09.1±6 افزایش یافت. در گروه مایع درمانی داخل وریدی هیپوتونیک میانگین و انحراف معیار AFI از 83.0±2.4 به 94.0±98.5 و در گروه مایع درمانی داخل وریدی ایزوتونیک میانگین و انحراف معیار AFI از 49.0±42.4 به 7.0±3.5 افزایش یافت که این تغییرات نسبت به گروه کنترل معنی دار بود. P<0.001. در گروه کنترل AFI معنی دار نبود از 0.68±01.4 به 0.6±4.08.
مایع درمانی مادران با مایع خوراکی، مایع هیپوتونیک و ایزوتونیک در موارد اولیگوهیدرآمنیوس AFI را افزایش می دهد مایع درمانی خوراکی بیشتر از سایر گروه ها موثر بوده است.