بررسی تاثیر استرس در پیش آگهی و پاسخ به درمان در 100 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید

آرتریت روماتوئید (RA) بیماری التهابی مزمن است که عوامل متعددی در بروز وادامه آن دخالت دارد. یکی از عوامل شروع کننده بیماری استرس می باشد که می تواند با تاثیر در کفایت و یاعدم کفایت محور نوروآندوکرین در بروز یا تغییر سیر بیماری ارتباط داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر استرس در چگونگی تداوم RA و راهکارهای پیشگیری و درمان موثر آن است.
یکصد بیمار آرتریت روماتوئید (80 زن و 20 مرد(که تشخیص RA آنها قطعی بود و بیماری آنها به تازگی شروع شده بود) 36-12 ماه(به طریق همگروهی بررسی گردیدند. با مصاحبه و پرسشنامه هایی که رویداد های زندگی آنها در آن منعکس شده بود به دو گروه A با استرس پایدار و گروه B با استرس ناپایدار تقسیم شدند و درمان یکسان برای هر دو گروه انجام شد. نتیجه درمان پس از دو سال مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت.
با وجود یکسان بودن نوع درمان در گروه ها پاسخ به درمان متفاوت بوده است، به طوریکه گروه B که زمینه استرس ناپایدار داشتند بهبودی واضحی نسبت به گروه دارای تجربه استرس زای پایدار نشان داد. (P=0.00001) در ارزیابی کلی شاخص بهبودی، بیمارانی که زمینه استرس ناپایدار داشتند نسبت به گروه بیماران دارای زمینه استرس پایدار داشتند تفاوت معنی داری در بهبود نشان دادند (P< 0.00001).
تعداد قابل توجهی از مبتلایان به RA از استرس جدی رنج می برند که در سیر بالینی و بهبودی آنها موثر است. با شناخت عوامل استرس زا و کوشش در رفع آن می توان در کنترل بهتر بیماری موثر بود.