بررسی تاثیر فاکتور رشد اپیدرمال موضعی در تسریع بهبود زخم پای دیابتی

مشکلات پا یکی از شایعترین و جدی ترین عوارض دیابت است. نوروپاتی محیطی، درگیری عروق و اختلالات ایمنی در ایجاد این عارضه دخیل هستند. تلاش های فراوانی برای پیشگیری و درمان زخم پای دیابتی صورت گرفته است و هدف این مطالعه نیز بررسی تاثیر فاکتور رشد اپیدرمال در تسریع بهبود زخم پای دیابتی بوده است.
در این مطالعه که به صورت کارازمایی کنترل شده یک سوکور انجام گرفت، 30 بیمار دیابتی دچار زخم پا (14 زن و 16 مرد با گستره سنی 27 تا 77 سال) فاکتور رشد اپیدرمال (EGF) و 10 بیمار با شرایط مشابه (3 زن و 7 مرد با گستره سنی 32 تا 75 سال) دارونما دریافت کردند. در هر دو گروه، دبریدمان، شستشو با نرمال سالین، درمان سیستمیک آنتی بیوتیکی و بانداژ روزانه انجام گرفت. مدت درمان و پیگیری 4 هفته بود. میزان بسته شدن زخم بر اساس فرمول:]100 × اندازه اولیه / (اندازه اولیه اندازه پس از 4 هفته)[محاسبه گردید.
پس از 4 هفته، میانگین میزان بسته شدن زخم در گروه EGF به میزان معنی داری بیشتر از گروه دارونما بود (2/71% در مقابل 9/48%؛ 03/0=p). بسته شدن کامل زخم در 7 نفر از بیماران گروه EGF و یک نفر از گروه دارونما دیده شد. استفاده از EGF به میزان معنی داری موثرتر از دارونما در بهبود زخم پای دیابتی بود (4/3 = RR با حدود اطمینان 95% 84/1 تا 61/13).
این مطالعه نشان داد که EGF به میزان معنی داری سبب تسریع در بهبود زخم پای دیابتی می شود.