کارآیی سیدر، فلوجستون استات و کلوپروستنول برای همزمان سازی فحلی بزهای ندوشنی استان یزد در فصل جفتگیری

هدف از این آزمایش، ارزیابی سه روش همزمان سازی فحلی (سیدر، اسفنج پروژسترونی و تزریق PGF2) در فصل جفتگیری بزهای ندوشنی بود. پس از پایان همزمان سازی و فحل یابی، بزهای ماده (30 تا 33 بز در هر گروه) با اسپرم تازه ی مایع سه بز نر به طور کاملا تصادفی، تلقیح مصنوعی شدند. تشخیص آبستنی، با اندازه گیری پروژسترون سرم خون 21 روز پس از تلقیح مصنوعی، و در میانه آبستنی با روش اولتراسونوگرافی انجام شد. تفاوت معنی داری بین تیمارها از نظر مدت زمانی که بزها پس از پایان همزمان سازی فحل شدند، وجود نداشت (بین 23 تا 35 ساعت برای همه ی بزها). پس از فحل یابی، بزها یک بار تلقیح مصنوعی شدند. فاصله ی زمانی بین تشخیص فحلی و انجام تلقیح، برای روش های همزمانی، تفاوت معنی داری نشان نداد (بین 15 تا 27 ساعت برای همه ی بزها). غلظت پروژسترون خون (41/0 ± 80/4 نانوگرم در میلی لیتر) در روز 21 پس از تلقیح مصنوعی، دوقلوزایی (05/0 ± 32/1)، درصد بزهای فحل شده پس از تلقیح، و طول آبستنی بین روش ها تفاوت معنی داری نشان نداد. بین غلظت پروژسترون از نظر نرخ بازگشت به فحلی تفاوت معنی داری دیده شد (P<0.01). نسبت بزغاله های متولد شده به بزهای زاییده و نیز نسبت به بزهای فحل شده دراثر همزمانی، بین تیمارها تفاوت معنی داری نشان نداد، با این وجود، به کارگیری PGF2 آسان ترین و کم هزینه ترین روش بود.