ارزیابی مانور شیمیایی مشترک OPCW و کشورهای NATO در اکراین و مقایسه آن با مانورهای شیمیایی برگزار شده در داخل کشور

جمهوری اسلامی ایران بزرگترین قربانی سلاحهای شیمیایی بعد از جنگ جهانی اول میباشد و مصدومین شیمیایی زیادی بعد از گذشت بیش از 15الی 20سال از زمان مصدومیتشان هنوز از عوارض مزمن اینگونه سلاحها رنج میبرند. امروزه خطر سلاحهای شیمیایی مختص کشورهای در حال جنگ نیست وخطربیوتروریسم و تروریسم شیمیائی بصورت یک حالت اورژانس برای خیلی از کشورها مطرح است واز آنجا که سازمان منع مصرف سلاحهای شیمیایی(OPCW)، خطر حملات تروریستی شیمیایی را در هر نقطه از جهان احتمال می دهد، سالیانه برنامه های آموزشی متعددی را برای پزشکان و نیروهای مخصوص کشورهای عضو داردکه برگزاری مانور اکراین در این راستا بوده است.
روش کار در این تحقیق سعی شده است تا با تکیه بر مطالب علمی انتشار یافته در زمینه عوارض حاد و مزمن ناشی از سلاحهای شیمیائی، نحوه برخورد و مقابله با حملات شیمیائی، نحوه پیشگیری و درمان مصدومین وهمچنین تریاژ و ساختار اورژانس شیمیائی و همچنین تجربیات حاصل از 8 سال دفاع مقدس و تجربیات حاصل از شرکت در مانورهای شیمیائی داخل و خارج از کشور با نگاهی تحلیلی ابعاد مختلف پزشکی، عملیاتی وفنی مانور شیمیایی برگزار شده در اکراین که تمامی کشورهای عضو آتلانتیک شمالی (NATO) درآن شرکت داشتندرابامانورهای مشابه برگزار شده در داخل کشور مقایسه کنیم نتایج پی بردن به نقاط ضعف و قوت مانورهای داخل و خارج از کشور،نحوه همکاری تیمی در سطح بین المللی،استفاده از تجربیات سایر کشورها وداشتن پروتکل های واحد در برخورد با حوادث شیمیائی از نتایج این تحقیق میباشد.
بحث ، اگرچه ما تجربیات ارزنده ای را به بهای سنگین در زمینه جنگ شیمیایی در هشت سال دفاع مقدس بدست آوردیم، ولیکن در صورتی که این تجربیات گرانبها در خصوص برخورد با سلاحهای شیمیایی و درمان مصدومین شیمیایی مکتوب نگردد و به دیگران آموزش داده نشود، به بوته فراموشی سپرده میشود. دنیا امروزه با نگرانی های زیادی که از حملات شیمیایی تروریستی دارد اهمیت ویژه ای به آموزش جنبه های پزشکی و پیشگیری در این زمینه قائل است و مکتوب نمودن و آموزش اینگونه یافته ها باعث می شود تا ضمن اعتماد به نفس به داشته های علمی، تجربی، فنی و تاکتیکی خودمان از تجربیات سایر کشورها نیز جهت اصلاح نواقص استفاده نمائیم