بررسی اقدام به خودکشی در بیماران بستری شده در بخش اعصاب و روان بیمارستان بقیه ا& الاعظم«عج» از 1380 تا 1382

خودکشی یکی از معضلات اجتماعی است که امروزه با توجه به پیچیده تر شدن تعاملات و ارتباطات در بیشتر جوامع رو به افزایش است. افزایش نرخ خودکشی نزد گروه ها، اقشار و طبقات اجتماعی مختلف نگرانی فزاینده ای را برای جوامع امروز به وجود آورده است. بررسی اقدام به خودکشی که به عنوان یک ناهنجاری فردی و معضل اجتماعی مطرح می باشد، با تمرکز بر برخی ویژگی های فردی و شغلی مهم به نظر می رسد.

در این مطالعه هدف کلی، بررسی شیوع اقدام به خودکشی در بیمارانی بود که طی فروردین ماه 1380 تا پایان شهریور ماه 1382 در بخش اعصاب و روان بیمارستان بقیه الله «عج» بستری شده بودند. مطالعه به روش گذشته نگر از نوع توصیفی مقطعی بود و پرونده 83 بیمار اقدام کننده به خودکشی از نظر مشخصات فردی، سوابق نظامی گری، سوابق بستری و اطلاعات مربوط به خودکشی مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج نشان داد که از کل بیماران بستری شده (2027 نفر) طی این مدت، تعداد 83 نفر (1/4 درصد) اقدام به خودکشی داشتند که شیوع آن در بین زنان و مردان بستری شده به ترتیب 7/4 درصد و 1/3 درصد بود، ولی این اختلاف معنی دار نبود. شایع ترین سن خودکشی در مردان 24 و در زنان 26 سالگی بود. همچنین بیمارانی که مجروحیت جنگی به خصوص اعصاب و روان، سابقه بستری در بخش روانپزشکی و مصرف داروهای روانپزشکی داشتند، بیشتر اقدام به خودکشی داشتند. اقدام به خودکشی در افراد جوان (25- 15 سال)، مجرد، شاغل در امور نظامی، با سطح تحصیلات راهنمایی، عدم برخورداری از حمایت های خانوادگی و دارای سابقه مثبت ازنظر رفتارهای ضداجتماعی به خصوص مصرف مواد مخدر بیشتر بود. همچنین شایع ترین اختلال روانپزشکی و طبی همراه، به ترتیب افسردگی و صرع بود.

نتایج این مطالعه با نتایج مطالعات اپیدمیولوژیک در زمینه اقدام به خودکشی تقریبا همسان بود. بنابراین کنترل عوامل موثر بر خودکشی مطابق با آنچه که این دسته از مطالعات نشان می دهند همزمان با در نظر گرفتن شرایط سخت حرفه نظامی گری حایز اهمیت می باشد. بکارگیری آموزش و تدابیر خاص مراقبتی ضروری به نظر می رسد.