اثرات سطوح متفاوت نسبت پروتئین به انرژی (P/E) جیره غذایی بر روی رشد و ترکیب بدن تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) پرورشی

به منظور بهبود تغذیه و رشد تاسماهی ایرانی (A. persicus) آزمایشی جهت اندازه ‏ گیری نسبت مناسب پروتئین به انرژی (P/E) در جیره غذایی تاسماهی ایرانی زیر یکسال (وزن متوسط 136. 82± 0. 65 گرم) در قالب چهار تیمار (سه تکرار در هر تیمار) در حوضچه‏ های فایبرگلاس 500 لیتری در شرایط یکسان پرورشی (اکسیژن محلول، نور، شدت جریان آب و…) طراحی و انجام شد. از چهار جیره غذایی به نامهای H با سطح N, P/E=21. 33 با سطح L, P/E=20. 24 با سطح P/E=19. 22 و M با سطح P/E=18. 26 برحسب میلی گرم پروتئین در کیلوژول استفاده شد. ماهیان به مدت 130 روز و روزانه تا حد سیری تغذیه شدند. درجه حرارت آب بین 12. 82± 1. 48 درجه سانتیگراد و میزان اکسیژن محلول در طول دوره پرورش 9. 55± 0. 18 میلی گرم در لیتر در نوسان بود. در تمام تیمارها ماهیان به سرعت رشد نموده و استفاده مفیدی از جیره‏ ها داشتند. در این آزمایش مشخص شد که با کاهش سطوح پروتئین به انرژی، میزان رشد، SGR, FE, PER و GR افزایش می یابد. بعبارت دیگر رشد بالاتر در ارتباط با سطح پایین‏ تر P/E مشاهده گردید. میزان مصرف غذا و ضریب چاقی با میزان انرژی جیره رابطه مستقیم داشت (H> M> L> N) ، یعنی با افزایش انرژی و کاهش نسبت پروتئین به انرژی (P/E) مقادیر فوق ‏ الذکر دارای رابطه مثبت بودند و افزایش یافتند. مقادیر کارآیی غذا (FE) و میزان کارآیی پروتئین (PER) در ماهیانی که از جیره N (دارای کربوهیدرات بیشتر و درصد چربی کمتر) و L (دارای کربوهیدرات کمتر و درصد چربی بیشتر) تغذیه کرده بودند، برابر بود. می توان اذعان نمود که تاسماهی ایرانی می‏ تواند از چربی ها و کربوهیدراتها بعنوان یک منبع انرژی غیرپروتئینی استفاده کند. نتایج این مطالعه نشان داد که مقدار 40 درصد پروتئین و نسبت پروتئین به انرژی 18. 3 تا 19. 2 میلی گرم پروتئین در کیلو‏ ژول برای رشد و کارآیی موثر پروتئین در تاسماهی ایرانی مناسب و کافی است.