تحلیل، ارزیابی و ارائه الگویی برای انتخاب روش های سریع الانتقال ساخت نرم افزار

امروزه نیاز به تولید نرم افزارهایی با نیازمندی های متغیر، زمان تحلیل سریع، مدیریت ریسک آسان و سازگاری در برابر تغییرات محیط، به یک اصل انکارناپذیر تبدیل شده است. برنامه ریزی جامع اولیه و طراحی های سنگین قبل از ساخت نرم افزار که در روش های سنگین وزن [1] متداول است پاسخگوی چنین نیازمندی هایی نیست. همچنین به دلیل حجم بالای مستندات، در این روش ها، سرعت توسعه سیستم تا حد بالایی کاهش می یابد. بنابراین، ابداع روش های جدید برای تولید نرم افزار به عنوان یک ضرورت مطرح شد. در چند سال اخیر، روش های جدیدی منطبق بر نیازمندی های ذکرشده عرضه شده اند که به عنوان روش های سبک وزن [2] شناخته می شوند. ارزیابی علل رشد استفاده از شیوه های سریع الانتقال در برابر روش های سنگین وزن حاکی از آن است که این قبیل روش ها علاوه بر تسریع در مراحل تحلیل و ساخت نرم افزار، دارای قابلیت هماهنگی همزمان پروژه با تغییرات و نیازهای جدید در حین انجام فرایند ساخت نرم افزار می باشند. به دلیل نبود چهارچوب مشخص برای ساخت نرم افزار با استفاده از روش های سبک وزن، ارزیابی و انتخاب روش خاص بر اساس ویژگی های یک پروژه، کار دشواری است. در این مقاله پس از تحلیل جامع روش های سریع الانتقال و بررسی نقاط ضعف و قوت هر روش، مقایسه جامعی بر اساس 16 معیار اصلی صورت گرفته است که براحتی می توان براساس نیازهای خاص هر پروژه، روش متناسب با آن را انتخاب کرد.