مقایسه تاثیر هپارین با وزن مولکولی پایین با هپارین غیر فراکشته در درمان بیماران مبتلا به سندرم کرونری حاد بدون بالا رفتن قطعه ST، کارآزمایی بالینی تصادفی

بیماری های عروقی کرونر از شایع ترین علل مرگ در جهان می باشند. با توجه به شیوع بالاتر سندرم کرونری حاد بدون بالا رفتن قطعه ST نسبت به سندرم کرونری حاد با بالا رفتن قطعه ST و ظهور هپارین با وزن مولکولی پایین Low Molecular Weight Heparin که موفقیتی بزرگ در عالم پزشکی محسوب می گردد در این مطالعه به مقایسه اثر انوکساپارین و هپارین غیرفراکشنه Unfractionated Heparin در بیماران سندرم کرونری حاد بدون بالا رفتن قطعه ST پرداخته شده است. 200 بیمار شامل 100 بیمار در گروه هپارین و 100 بیمار در گروه انوکساپارین انتخاب گردیدند. گروه هپارین تحت درمان با UFH، ابتدا دوز بولوس 5000 واحد، سپس 1000واحد در ساعت به صورت وریدی برای حداقل 72 ساعت و گروه انوکساپارین تحت درمان با 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن انوکساپارین هر 12 ساعت در روز به صورت زیر جلدی برای حداقل 72 ساعت قرار گرفتند. سپس بیماران از نظر میزان مرگ و میر کلی، انفارکتوس میوکارد، آنژین صدری تکرار شونده، نیاز به اقدامات تهاجمی و میزان خونریزی مورد پیگیری و مقایسه >>>