بررسی شاخص های اپیدمیولوژیک و پاسخ به درمان بیماری هپاتیت اتوایمیون در بیمارستان آیت الله طالقانی

هپاتیت اتوایمیون یک بیماری مزمن کبدی است که اگر زود تشخیص داده نشود و صحیح درمان نگردد در اکثر موارد منجر به ایجاد سیروز، نارسائی کبدی و مرگ بیمار خواهد شد. در مورد تنوع علائم بالینی، نوع و نحوه پاسخ به درمان این بیماری در ایران اطلاعات جامعه وجود ندارد. هدف از انجام این مطالعه توصیفی که بر روی پرونده 31 بیمار مبتلا به هپاتیت اتوایمیون مراجعه کننده به بیمارستانهای آیت الله طالقانی و دی در شهر تهران انجام گرفته است، بررسی موارد فوق الذکر در نزد گروهی از بیماران ایرانی می باشد.
پرونده های بیماران در دو بیمارستان فوق بین سالهای 80-1378 به روش گذشته نگر بررسی شد. بیماران بر اساس معیارهای بین المللی گروه هپاتیت اتوایمیون وارد مطالعه شدند. امتیاز بالای 15 به عنوان تشخیص قطعی در نظر گرفته شد. اطلاعات مورد نظر شامل اطلاعات دموگرافیک، شرح حال، معاینه فیزیکی، بررسی عملکرد کبد، الکتروفورز، تستهای سرولوژی، پاتولوژی، نوع و نحوه پاسخ به درمان جهت آنالیز آماری مورد استفاده قرار گرفت.
بیماران مورد بررسی شالم 22 زن و 9 مرد با میانگین سنی (؟ انحراف معیار) 2؟ 34 سال بودند. شایعترین علائم بالینی خستگی، زردی و اختلال قاعدگی (در خانمها) بود. از بین اتوآنتی بادی ها ASMA در 8/54 و ANA در 38% موارد مثبت بود. بیوپسی کبد رد 22 بیمار انجام شد که 6 نفر شواهد سیروز را در پاتولوژی نشان دادند. در بین بیماران غیر سیروزی، متوسط grade عد 5/6 و متوسط stage عدد 3 بود. بیشترین رژیم درمانی مورد استفاده پردنیزلون بعلاوه ایموران بوده است. پاسخ درمانی بر اساس علائم بالینی، AST، گاماگلوبولین و فعالیت هیستولوژی در نظر گرفته شد. متوسط مدت زمان لازم برای بدست آوردن پاسخ کامل یک سال و محدوده آن بین 12 و 24 ماه متغیر بود. شروع پاسخ به درمان و مدت زمان ایجاد remission در بیماران سیروزی طولانی تر از بیماران هپاتیت اتوایمیون بدون سیروز بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به بررسی های اپیدمیولوژیک دیگر بنظر می رسد بیماران مبتلا به این عارضه در کشور ما از نظر مشخصات سنی و جنسی، علائم بالینی و نحوه پاسخ به درمان مشابه سایر کشورها می باشند. از نظر معیارهای سرولوژی در کشور ما با سایر کشورها تفاوت قابل توجه وجود داشته است که بنظر می رسد مربوط به اشکالات تکنیکی آزمایشگاه های ما و عدم وجود کیتهای مورد نیاز است. کاهش موفقیت دردرمان بیماران سیروزی نسبت به افراد بدون سیروز نقش تشخیص زودرس هپاتیت اتوایمیون را یاد آوری می نماید.