بررسی تاثیر دو روش آموزش متداول و یادگیری بر اساس حل مساله بر میزان مهارت دارو دادن در دانشجویان پرستاری کودکان دانشکده پرستاری مامایی کردستان

آموزش بر پایه حل مساله (PBL) به عنوان یک شیوه آموزش، جایگاه ویژه ای در سطوح بالای آموزشی یافته است. در این روش، دانشجویان با دنیای واقعی تجارب بالینی آشنا می شوند و مهارتهای حرفه ای آنان ارتقاء می یابد. مهارت دارو دادن از نظر ایمنی سلامت بیمار دارای اهمیت خاصی است. شناسایی بهترین روش آموزش مهارت دارو دادن به دانشجویان پرستاری می تواند مشکلات موجود آموزشی را بر طرف سازد. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر دو روش آموزش سنتی و بر پایه حل مساله بر مهارتهای دارو دادن دانشجویان به نوزادان انجام شد.
این مطالعه یک پژوهش شبه تجربی از نوع مداخله ای بود و نمونه های آن را 29 نفر از دانشجویان پرستاری که کارآموزی بخش نوزادان را می گذراندند، تشکیل دادند که در دو گروه مداخله (14 نفر) و مقایسه (15 نفر) قرار داشتند. مهارت دادن دارو به نوزادان به دو روش متداول (با استفاده از سخنرانی و ماژیک و تخته) و براساس حل مساله (با استفاده از سناریو) آموزش داده شد. ابزار گردآوری داده ها شامل دو چک لیست مربوط به مهارتهای ذهنی (آگاهی) و مهارتهای روان حرکتی (رفتار)، دو پرسشنامه در ارتباط با نگرش دانشجو در مورد خود ارزیابی و ارتقاء خود در برنامه آموزشی و نیز رضایتمندی دانشجویان از روش آموزشی بود. ابزارهای جمع آوری اطلاعات در دو مرحله یعنی روز دوم کارآموزی (مرحله اول= قبل از آموزش) و بعد از پایان کارآموزی (مرحله دوم = بعد از آموزش) تکمیل گردید (چک لیست روان حرکتی در طول دوره کارآموزی توسط مربی تکمیل شد). یافته ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون ویلکاکسون) در نرم افزار SPSS مورد پردازش قرار گرفت.
یافته ها نشان داد که بین میانگین نمره مهارتهای ذهنی دانشجویان در روش سنتی قبل و بعد از آموزش و بین میانگین نمره مهارتهای روان حرکتی قبل و بعد از آموزش تفاوت معنی دار موجود بود ولی در گروه آموزش دیده به روش حل مساله (مداخله) فقط بین میانگین نمره مهارتهای روان حرکتی قبل و بعد از آموزش اختلاف معنی دار وجود داشت. همچنین بین میانگین نمره مهارت های ذهنی در مرحله قبل از آموزش در دو گروه مقایسه و مداخله اختلاف معنی دار موجود بود و نیز بین میانگین نمره مهارتهای روان حرکتی در مرحله بعد از آموزش در دو روش، تفاوت معنی دار وجود داشت. رضایت از یادگیری در هر دو گروه در مرحله بعد از آموزش ارتقاء یافت و با 002/0p= اختلاف معنی دار بین نمره میانگین های رضایتمندی قبل و بعد از آموزش به روشPBL مشاهده شد. تفاوت معنی دار در مرحله بعد از آموزش بین نمره میانگین های نگرش دانشجویان نسبت به آموزش به دو روش فوق وجود داشت (000/0p=).
مطالعه حاضر حاکی از موفق بودن دوره آموزشی براساس حل مساله در مقابل شیوه رایج و سنتی (سخنرانی) بود و پیشنهاد می شود با مطالعات بیشتر و عمیق تر امکان بکارگیری آموزش براساس حل مساله به جای روش آموزشی مرسوم بررسی شود.