اثر سطوح مختلف کلسیم بر معیارهای رشد و ماندگاری خرچنگ دراز آب شیرین (Astacus leptodactylus)

این تحقیق با هدف مقایسه کارآئی جیره های حاوی مقادیر مختلف کلسیم (صفر، 1، 2، 3 و 4 درصد) در تغذیه خرچنگ دراز آب شیرین، Astacus leptodactylus، انجام شد. بدین منظور 150 عدد خرچنگ دراز با میانگین وزن 8-9 گرم در 15 تانک (هر تانک محتوای 100 لیتر آب) و با تراکم 10 عدد به ازای هر تانک رها سازی گردیدند. در این ازمایش میانگین شاخص هایی نظیر افزایش وزن (WG)، نرخ افزایش وزن (WIR)، نرخ افزایش طول (LIR)، نرخ رشد ویژه (SGR)، افزایش بیوماس (BI)، کارآئی جیره (FER) و ماندگاری (SR) شاه میگوها در تیمارهای مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت. دامنه تغییرات میانگین افزایش وزن، میانگین نرخ افزایش وزن، میانگین نرخ افزایش طول، میانگین نرخ رشد ویژه به ترتیب 75/0-46/1 گرم، 81/9-54/24 درصد، 57/6-33/15 درصد و 12/0-29/0 درصد در روز برآورد گردید. گرچه خرچنگ های دراز تغذیه شده با جیره های حاوی غلظت بالای کلسیم (3-4 درصد) رشد وزنی و طولی بهتری را نشان دادند، اما بین میانگین این شاخص ها در تیمارهای مختلف اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت. بیوماس خرچنگ های دراز به موازات افزایش غلظت کلسیم در جیره افزایش پیدا کرد به طوری که بیشترین مقدار افزایش بیوماس (65/ 11گرم) در شاه میگوهای تغذیه شده با جیره های حاوی 4 درصد کلسیم مشاهده گردید. بر اساس آنالیز رگرسیون broken-line، میزان مطلوب کلسیم در جیره تقریبا 4/3 درصد محاسبه گردید. کمترین میزان ماندگاری (30 درصد) در جیره حاوی 2 درصد کلسیم و بیشترین مقدار آن (67/56 درصد) در جیره حاوی 4 درصد کلسیم به دست آمد. میانگین میزان ماندگاری خرچنگ های دراز در تیمارهای مختلف به لحاظ آماری دارای اختلاف معنی دار بوده اند (05/0> P). با توجه به نتایج این تحقیق به نظر می رسد اضافه کردن کلسیم به جیره خرچنگ های دراز آب شیرین ضرورت دارد. به علاوه جیره های حاوی مقادیر بالای کلسیم کارآئی نسبتا بهتری را در تغذیه این حیوان داشته و لذا پیشنهاد می گردد میزان مناسب کلسیم در جیره های فرموله شده شاه میگو 3-5/3 درصد در نظر گرفته شود.