تاثیر اختلاف اندازه گیری قرنیه دهنده و گیرنده پیوند بر میزان عیب انکساری در قوز قرنیه

ارزیابی اثر اختلاف اندازه قرنیه دهنده- گیرنده با درنظر گرفتن اثر طول قدامی- خلفی زجاجیه، بر روی میزان عیب انکساری ایجاد شده پس از پیوند قرنیه در مبتلایان به قوز قرنیه.
روش پژوهش: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی دوسوکور در مبتلایان به قوز قرنیه که نیاز به پیوند داشتند، انجام شد. قبل از انجام پیوند، طول قدامی، خلفی زجاجیه در همه بیماران اندازه گیری شد و سپس بیماران به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. در یک گروه از اختلاف اندازه دهنده- گیرنده 0.25 میلی متر و در گروه دوم از اختلاف اندازه 0.5 میلی متر استفاده شد. کلیه عمل ها توسط یک جراح (م.ع.ج) با یک روش بخیه و با استفاده از یک نوع ترفاین (مکشی هسبرگ) و پانچ مربوط به آن انجام شد. میزان عیب انکساری و دید نهایی دو گروه در 12 ماه پس از پیوند و 2 ماه پس از برداشتن بخیه ها مقایسه شد.
از 36 بیمار مورد مطالعه، 30 بیمار که دوره پی گیری آن ها کامل بود، مورد بررسی قرار گرفتند و در هر گروه15 بیمار وجود داشت. به طور کلی، میزان عیب انکساری معادل کروی در گروه 0.25 میلی متر به امتروپی نزدیک تر از گروه 0.5 میلی متر بود (1.1- در مقابل 2.5- دیوپتر) و پس از برداشتن بخیه ها نیز اختلاف مذکور باقی ماند (1.9- در مقابل 3.2- دیوپتر). این اختلاف در زیرگروه دارای طول قدامی- خلفی زجاجیه ای بین 17.7-16.2 میلی متر، آشکارتر بود ولی هم چنان گروه 0.25 میلی متر به امپروپی نزدیک تر بود.
نتیجه گیری و پیشنهاد: برای پیوند قرنیه در مبتلایان به قوز قرنیه، اختلاف اندازه قرنیه گیرنده و دهنده 0.25 میلی متر نسبت به 0.5 میلی متر، عیب انکساری کم تری ایجاد می کند. طول قدامی- خلفی زجاجیه قبل از انجام پیوند می تواند معیار کمک کننده ای برای انتخاب بهترین اختلاف اندازه 0.25 میلی متر، نتایج بهتری از اختلاف اندازه 0.5 میلی متر به دست می آید. انجام تحقیق مشابه در محدوده های خارج از حد مذکور پیشنهاد می گردد.