بررسی اثر اولتراسوند بر میزان محافظت از پیوستگی سد خونی- مغزی در مدل امبولیک سکته مغزی

سکته مغزی یکی از عوامل اصلی مرگ و میر و معلولیت ها در دنیا است که سالیانه بیش از 500000 نفر در آمریکا به آن دچار می گردند. 80-90% سکته مغزی دچار شده اند، به علت ترمبوآمبولی بوده است و اکثریت گونه های مختلف ایسکمی در اثر انسداد شریان مغزی میانی (MCA) و شاخه های آن می باشد. غالب مدل های ایسکمی عمومی و موضعی که در نهایت در تحقیقات Stroke استفاده می شود به واسطه انسداد با جراحی یا قراردادن یک فیلامنت درون یک شریان است و البته این مدل ها جهت مطالعه پاتوفیزیولوژی انفارکتوس ایسکمیک که به واسطه عوامل ایجاد کننده ترمبوس ایجاد شده است، مناسب نمی باشند. ما از یک مدل آمبولی بهبود یافته استفاده می کنیم که شریان مغزی میانی (MCA) را به واسطه تزریق لخته از پیش آمده شده، مسدود می کند. ایسکمی سبب آسیب نورون ها و آثار دیگر نورودژنراتیو می گردد که در موش هایی که دچار انسداد MCA شده اند اختلالات نورولوژیک معنی داری از قبیل اختلالات وضعیتی و فلج نیمه بدن در 24 ساعت پس از عمل جراحی قابل مشاهده است. در اواسط دهه 1970 Trubestein و همکاران قدرت اولتراسوند (US) را در القاء فیبرینولیز نمایش دادند