شیوع رتینوپاتی دیابتی و عوامل موثر بر آن در استان تهران

تعیین شیوع رتینوپاتی دیابتی و عوامل موثر بر آن در افراد مبتلا به دیابت ساکن استان تهران در سال 83-1382.
روش پژوهش: مطالعه بر روی700 بیمار مبتلا به دیابت انجام گردید که از میان 7500 نفر در طرح بررسی عوامل خطرساز موثر بر بیماری های غیرواگیر در جمهوری اسلامی ایران، 1383–1382 شناسایی شده بودند. همه بیماران دیابتی شناسایی شده در دو مرحله مراجعه حضوری به درب منازل و تحویل دعوت نامه، جهت مراجعه به محل مقرر فراخوان شدند. افراد مراجعه کننده پس از تکمیل پرسش نامه، توسط یک متخصص داخلی معاینه شدند و سپس توسط یک نفر فلوشیپ شبکیه تحت معاینه کامل چشم پزشکی با توجه ویژه به وضعیت شبکیه از نظر ابتلا به رتینوپاتی دیابتی قرار گرفتند. موارد شیوع با حدود اطمینان 95 درصد (95٪CI) ارایه شده اند.

در نهایت 634 بیمار دیابتی با میانگین سنی 0/12±3/59 سال (78-14 سال) بررسی شدند که 240 نفر (9/37 درصد، 95٪CI: 6/41-1/34 درصد) رتینوپاتی داشتند. شیوع انواع رتینوپاتی شامل 9/72 درصد رتینوپاتی غیرپرولیفراتیو (95٪CI: 5/78-3/67 درصد) و 1/27 درصد رتینوپاتی پرولیفراتیو (95٪CI: 7/32-5/21 درصد) بود. شیوع نابینایی دوچشمی در افراد دیابتی بدون رتینوپاتی 8/0 درصد و در افراد مبتلا به رتینوپاتی 1/2 درصد بود (001/0P<). پس از بررسی اثر هم زمان متغیر های مختلف بر رتینوپاتی دیابتی با استفاده از مدل رگرشن لوجستیک ترتیبی، رابطه آماری معنی داری بین بروز رتینوپاتی با جنس مذکر (022/0P=)، افزایش مدت ابتلا به دیابت (001/0P<)، روش کنترل قند خون (003/0P<) و وجود نفروپاتی دیابتی (003/0P=) به دست آمد.

با توجه به شیوع 9/37 درصد رتینوپاتی در بیماران دیابتی استان تهران، اقدامات ضروری جهت کنترل وضعیت بیماری و جلوگیری از پیش رفت آن به سمت عوارض چشمی غیر قابل برگشت، توصیه می گردد.