سازه انگاری، هویت، زبان و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

عرصه تحلیل سیاست خارجی یکی از مهمترین حیطه های پژوهشی مطالعات بین المللی می باشد که بر اساس اتکا به روش شناسی های گوناگون به بحث در جهت تبیین رفتارهای خارجی دولتها می پردازد. سازه انگاری به عنوان یک روش بحث در حیطه سیاست بین الملل و سیاست خارجی، الگویی جوان محسوب می شود که بر مباحث فلسفی در حیطه علوم اجتماعی ابتنا دارد. مقاله در یک مسیر منطقی ابتدا به ارائه بینش فلسفی سازه انگاری می پردازد و تمایز آن را با بینش های رقیب نشان می دهد. آنگاه با ورود به بحث سازه انگاری روابط بین الملل، زمانه و دلایل ظهور و گسترش این روش شناسی را مورد بحث قرار می دهد و تمایزات و تعارض های آن را با الگوهای دیگر روابط بین الملل که بازتاب بینش های گوناگون فلسفی آنهاست نشان می دهد. این نکته از لابه لای بررسی ایده های نظریه پردازان برجسته آشکار می شود. بخش سوم مقاله، دنباله سیر منطقی بحث به سوی ارائه درکی از روش شناسی سازه انگاری در سیاست خارجی است که نهایت با مثال های عینی مستند خواهد شد. در یک تحلیل کلی، مقاله به این نکته تاکید می کند که بداعت الگوی سازه انگاری، فراهم آوردن چهارچوبی منطقی جهت استوار کردن تحلیل رفتار ها بر اساس هویت بازیگران می باشد. بخش چهارم و نهایی بحث، تحلیل سیاست خارجی جمهوری اسلامی بر این اساس است. گرچه در این حیطه، بحثی مفصل، در باب دوره های سیاست خارجی جمهوری اسلامی صورت نمی گیرد، ولی قصد نگارنده آن است که با اتکا به روش سازه انگارانه، اهمیت و محوریت هویت نظام را در تحلیل رفتارها و دگرگونی های آن نشان دهد که تاکنون مورد بحثی روشمند قرار نگرفته است.