شکست مکرر لانه گزینی: مروری بر علل احتمالی و روش های تشخیصی و درمانی موجود

با وجود تحقیقات بسیاری که در زمینه باروری و لقاح آزمایشگاهی صورت گرفته است؛ بیش از نیمی از جنین های منتقل شده در سیکل های لقاح آزمایشگاهی و میکرواینجکشن (IVF/ICSI) لانه گزینی پیدا نمی کنند.
دلائل شکست مکرر در لانه گزینی شامل کاهش پذیرش اندومتر، نقص رشد جنین و یا عوامل چندگانه می باشد. از اختلالات رحمی، اندومتر نازک، تغییر در بروز مولکول های چسبان و عوامل ایمونولوژی باعث کاهش پذیرندگی اندومتر می شوند؛ در حالیکه اختلالات ژنتیکی در مرد و یا زن، شامل اختلالات کروموزومی اسپرم و تخمک، آنوپلوییدی جنین و نیز سخت شدگی زونا پلوسیدا از علل جنینی عدم لانه گزینی می باشند؛ همچنین در وضعیت های بالینی مانند اندومتریوز، سندرم تخمدان پلی کیستیک و هیدروسالپنکس به دلیل اشکال توام در کیفیت تخمک و اندومتر، کاهش لانه گزینی به دنبال انتقال جنین روی می دهد. در این مقاله پس از مرور علل احتمالی و روش های مختلف ارزیابی بیماران با سابقه عدم لانه گزینی پس از IVF/ICSIهای مکرر، در مورد درمان های پیشنهاد شده در این باب از جمله تحریک اندومتر، هیستروسکوپی، میومکتومی، ایمونومدولاتورها، تشخیص ژنتیکی پیش از لانه گزینی جنین (PGD)، کمک به خارج شدن جنین از پوسته زونا (Assisted hatching)، انتقال تخم به داخل لوله فالوپ (ZIFT)، کشت همزمان جنین با سایر سلولها (Co-cultures)، انتقال جنین در مرحله بلاستوسیست، سالپنژکتومی در موارد هیدروسالپنکس و غیره بحث شده است.