مقایسه تاثیر دو روش تمرینات تنفسی و ورزش هوازی اندام های تحتانی بر وضعیت تهویه ریوی و حداکثر حجم اکسیژن مصرفی مبتلایان به بیماری های مزمن انسدادی ریه

بیماری های مزمن انسدادی ریه شامل دو بیماری آمفیزم و برونشیت مزمن بوده و به ترتیب چهارمین و پنجمین علت مرگ و میر در خانمها و آقایان است. درمان این بیماران اغلب با استفاده از داروهای شیمیایی انجام می گردد که مصرف آن با عوارض گوناگون و هزینه های گزاف همراه است. این پژوهش با هدف مقایسه تاثیر دو روش بازتوانی ریوی شامل تمرینات تنفسی و ورزش هوازی اندامهای تحتانی بر حجم بازدمی فعال در ثانیه نخست (FEV1) و حداکثر حجم اکسیژن مصرفی (Vo2max) مبتلایان به بیماری های مزمن انسدادی ریه (COPD) انجام گرفت.
این مطالعه تجربی و از نوع کار آزمایی بالینی تصادفی شاهددار است. تعداد نمونه ها در این پژوهش 58 نفر بود که 20 نفر در گروه تمرینات تنفسی، 20 نفر در گروه ورزش هوازی و 18 نفر در گروه شاهد قرار داشتند. طول مدت مطالعه هشت هفته در نظر گرفته شد و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای t زوج، آنالیز واریانس و post hoc LSD استفاده گردید.
بعد از مداخله اختلاف میانگین FEV1 و Vo2max بیماران گروه های تمرینات تنفسی و شاهد از نظر آماری معنی دار نبوده و اختلاف میانگین FEV1 (01/0 > p) و) Vo2max 001/0 > p) گروهه ای ورزش هوازی و شاهد معنی دار می باشد. در گروه شاهد اختلاف میانگین FEV1 و Vo2max قبل و بعد از مطالعه معنی دار نمی باشد.
در امر بازتوانی ریوی، ورزش هوازی اندامهای تحتانی در مقایسه با تمرینات تنفسی میزان FEV1 و Vo2max بیماران COPD را بیشتر ارتقا می بخشد.