بررسی کفایت همودیالیز در بیماران همودیالیزی دایمی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی کامکار و حضرت ولیعصر (عج) استان قم در سال 1385

همودیالیز به عنوان یکی از روش های درمانی نگهدارنده در مرحله پایانی بیماری کلیوی (ESRD)به شمار می رود. با توجه به این که دیالیز ناکافی به عنوان یک عامل خطر افزایش مرگ و میر بیماران به حساب می آید از این رو تعیین کفایت دیالیز در این بیماران اهمیت بسیار زیادی دارد. هدف از این مطالعه تعیین کفایت دیالیز در بیماران همودیالیزی دایمی در بیمارستان کامکار و حضرت ولی عصر)عج) استان قم بوده است.
این مطالعه، به روش توصیفی- تحلیلی در سال 1385 انجام شد. متغیرها شامل سن، جنس، قد، وزن و زمان دیالیز است. اطلاعات توسط پرسش نامه جمع آوری شد و مقادیر pKT/V، dKT/V،eKT/V و URR محاسبه گردید. همه اطلاعات توسط آزمون های آماری T،دقیق فیشرو ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
از 238 بیمار 7/51 % مرد و 3/48 % زن بودند. میانگین سن 79/16 ± 27/55 بود. میانگین، dKT/V eKT/V، pKT/V و URR به ترتیب برابر با 232/0 ± 03/1، 196/0 ± 89/0، 254/0± 18/1 و 42/8 ± 46/57 بود. درصد دیالیز کافی در pKT/V، eKT/V وURR به ترتیب برابر با 5/26%، 5/44% و 21% بود. میانگین سن در گروه با دیالیز تعدیل شده ناکافی از گروه دیالیز تعدیل شده کافی بیشتر بود و آزمون T ارتباط آماری معنی داری را بین این دو نشان داد آزمون دقیق فیشر ارتباط آماری معنی داری را بین دیالیز تعدیل شده کافی با جنس مونث و هم چنین بین کفایت دیالیز تعدیل شده با URR نشان داد. اما آزمون کای دو ارتباط آماری معنی داری بین کفایت دیالیز تعدیل شده و بیماری زمینه ای نشان نداد.
یافته های این تحقیق حاکی از عدم کفایت دیالیز در اکثر بیماران بود. بنابراین باید مطالعات دیگری با تعداد نمونه بیشتر به منظور شناخت علت عدم کفایت دیالیز انجام شود.