مقایسه پردنیزولون با پیریدوکسین در درمان هیپرامزیس گراویداروم

علی رغم شیوع زیاد تهوع و استفراغ حاملگی و نیاز به درمان در فرم شدید آن که منجر به اختلال آب و الکترولیت و کاهش وزن می شود به دلیل ناشناخته بودن علت، هنوز روش درمان قطعی آن روشن نیست. در این مطالعه به مقایسه اثر پردنیزولون و پیریدوکسین در درمان موارد شدید تهوع و استفراغ نیمه اول حاملگی پرداختیم. طی بررسی مداخله ای دو سوکور در سال 82-1381 تعداد 120 زن باردار با تشخیص تهوع و استفراغ شدید حاملگی در بیمارستان قدس زاهدان مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی ساده در دو گروه 60 نفره جهت دریافت پردنیزولون (پنج میلی گرم/ سه بار در روز) و پیریدوکسین (بیست میلی گرم/ سه بار در روز) تقسیم و سه روز بعد بیماران از نظر شدت استفراغ، الکترولیت های سرم، زمان شروع رژیم غذایی و پاسخ درمانی بررسی شدند. کلیه بیماران تا هفته بیست و دوم بارداری به صورت هفته ای از نظر عود بیماری معاینه شدند.
بین دو گروه از لحاظ سن مادر، سن حاملگی، تعداد زایمان ها، میزان کاهش وزن، دفعات بستری در طی حاملگی اخیر تفاوت معنی داری وجود نداشت ولی از نظر وجود اختلالات الکترولیتی، زمان شروع رژیم غذایی، میزان برگشت مجدد تهوع و استفراغ بعد از دو هفته و پاسخ به درمان 001/0 P£و تفاوت معنی دار بود. 90% بیماران گروه پردنیزولون و 7/61% گروه پیریدوکسین به درمان پاسخ مناسب دادند. 3 روز بعد از شروع درمان 18 نفر در گروه پردنیزولون و 5 نفر در گروه پیریدوکسین هنوز اختلال الکترولیتی داشتند. نسبت بهبود تهوع واستفراغ واصلاح هیپوکالمی در مصرف کنندگان پردنیزولون به ترتیب 5/4 و7/4 برابرمصرف کنندگان پیریدوکسین و احتمال عود تهوع و استفراغ در مصرف کنندگان پیریدوکسین 3/3 برابر پردنیزولون بوده است.
بر اساس یافته های این مطالعه یک دوره درمان کوتاه مدت با مقدار کم پردنیزولون در درمان تهوع و استفراغ بدخیم حاملگی موثرتر از درمان با پیریدوکسین می باشد.