شک گرایی در غرب (بررسی سیر تاریخی)

«شکاکیت» به دیدگاهی گفته می شود که برای امکان معرفت، حد و مرزی قایل است. به طور کلی می توان تاریخ شکاکیت را به سه دوره تقسیم کرد:دوره اول که شکاکیت قدیم نیز نامیده می شود، به سه بخش شکاکیت سوفسطایی، پیرهونی و آکادمیک قابل تقسیم است. پروتاگوراس و گرگیاس از بزرگان شکاکان سوفسطایی هستند. آنان سخنانی در انکار واقعیت و رد جزمیت و علم به واقع دارند. ولی نخستین بار شکاکیت توسط پیرهون به صورت مکتب فلسفی درآمد. شکاکیت آکادمیک نیز در مکتب افلاطون رشد یافت.
دوره دوم با ظهور شکاکان دینی آغاز شد. پرچمداران این دوره، مونتنی و پاسکال بودند. آنان برای حمایت از دین مسیحیت در مقابل یافته های علمی جدید، در دستاوردهای علمی و استدلالات عقلی اظهار شک کردند.
دوره سوم یا شکاکیت جدید نیز با ظهور دیوید هیوم آغاز گردید و کانت نیز این شکاکیت را ادامه داد.