سایکوآکوستیک و درک گفتار در افراد مبتلا به نوروپاتی شنوایی و افراد طبیعی

ضعف درک گفتار از پیامدهای اصلی نقص شنوایی است. افراد مبتلا به "نوروپاتی شنوایی" گفتار را می شنوند اما قادر به درک آن نیستند. مشکلات این بیماران بیشتر از نقص در زمان بندی اصوات ذکر شده است که بر نقش رمزگردانی عصبی نمادهای زمانی در درک گفتار تاکید دارد. در بررسی حاضر، سایکوآکوستیک (کمترین اختلاف قابل شناسایی در شدت، فرکانس و زمان صوت) و توانایی بازشناسی واژه در افراد مبتلا به نوروپاتی شنوایی و افراد طبیعی شاهد مورد مطالعه قرار گرفت.

مطالعه تحلیلی حاضر روی 16جوان مبتلا به نوروپاتی شنوایی (با میانگین سنی30/5±0/20 سال) و 28 فرد با شنوایی طبیعی (با میانگین سنی 8/3±0/22 سال) صورت گرفت. با انجام آزمونهای "تمایز شدت" و "کشف وقفه" در سطوح فوق آستانه و آزمون "تمایز فرکانس" در فرکانس های اکتاوی مختلف، کمترین اختلاف قابل شناسایی برای شدت، فرکانس و زمان صوت در دو گروه اندازه گیری شد. همچنین "امتیاز بازشناسی گفتار" در سکوت و در سه نسبت سیگنال به نویز مختلف در دو گروه اندازه گیری، و نتایج کلیه آزمایشها در افراد مبتلا به نوروپاتی شنوایی و افراد شاهد با یکدیگر مقایسه گردید.

بین افراد مبتلا به نوروپاتی شنوایی و گروه شاهد در آزمونهای کشف وقفه (در کلیه سطوح شدتی)، تمایز فرکانس (در کلیه فرکانس های اکتاوی مورد بررسی) و همچنین تمایز شدت صوت (در کلیه سطوح شدتی)، تفاوت معنی داری مشاهده شد (003/0p<). در هر دو گروه، با انجام آزمون بازشناسی واژه در سه نسبت سیگنال به نویز صفر، 5+، و 10+، امتیاز افراد کاهش یافت و بین نتایج افراد مبتلا به نوروپاتی شنوایی و افراد شاهد هم در سکوت و هم در حضور نویز، تفاوت چشمگیری وجود داشت (001/0>p).

بر اساس یافته های مطالعه حاضر، در "نوروپاتی شنوایی" غالبا نقص در پردازش ویژگی های زمانی و تمایز زیر و بمی مشاهده می شود. به نظر می رسد نقص شدید در پردازش ویژگی های زمانی، علت اصلی کاهش درک گفتار در این بیماران است.