درگیری پریکارد در بیماران مبتلا به سل ریوی

بیماری سل از جمله بیماری های عفونی است که از دیرباز برای بشر شناخته شده و زمانی همه گیری های شدیدی در سراسر دنیا از آن شاهد بودیم اما در طی چند دهه اخیر پیشرفت های خوبی در درمان بیماری حاصل شده است. در مطالعه ارایه شده درگیری پریکارد در بیمارانی که مبتلا به سل ریوی بوده و تحت درمان دارویی قرار داشتند مورد بررسی قرار گرفته است.
در این مطالعه مورد - شاهد تعداد یکصد مورد از بیماران تحت درمان در مرکز مبارزه با بیماری های سل شهرستان بندرعباس در استان هرمزگان به عنوان مورد و تعداد 50 نفر از افراد سالم به عنوان گروه شاهد که از نظر سن و جنس با گروه بیماران تطابق داده شده بودند انتخاب شدند. کلیه 150 نفر، مورد بررسی نوار قلب، گرافی ریه و اکوکاردیوگرافی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونه های آماری t و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و 05/0p< معنی دار تلقی گردید.
مایع پریکارد در 11% درحد خفیف در گروه بیماران مشاهده گردید و در 31% از بیماران ضخامت لایه پریکارد بیش از 5 میلی متر بود. در گروه شاهد لایه پریکارد ضخیم تر از 5 میلی متر مشاهده نشد. ضخامت لایه پریکارد، در بیماران همراه با افزایش زمان طولانی درمان کاهش نشان می دهد. نکته در 8 مورد از بیماران که آزمایش HIV مثبت داشتند، مایع پریکارد افزایش یافته ثبت گردید.
یافته های مطالعه به نفع درگیری پریکارد در سیر بیماری سل ریوی می باشد. ارتباط غیرمستقیم بین درگیری پریکارد و طول درمان دارویی وجود دارد که می تواند نشان از اثر مثبت درمان با داروهای ضد سل باشد ارتباط معنی داری بین درگیری پریکارد و آزمایش مثبت HIV وجود دارد. اکوکاردیوگرافی در این بیماران می تواند اطلاعات خوبی از نظر درگیری پریکارد در اختیار پزشک قرار دهد. در صورت وجود لایه پریکارد ضخیم شده یا وجود مایع افزایش یافته در حفره پریکارد، اکوکاردیوگرافی توصیه می گردد.