بررسی مقایسه ای میزان پوشش ریشه با استفاده از روش فلپ هلالی جابه جا شونده تاجی با و بدون استفاده از محلول تتراسایکلین موضعی

درمان تحلیل های لثه ای، از دیرباز از اهداف مهم درمانی در زمینه پریودانتیکس محسوب شده، طرح و ابداع یک شیوه مطمئن و در عین حال آسان برای درمان این گونه ضایعات، بسیار مورد توجه بوده است. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی مقایسه ای میزان پوشش سطوح عریان ریشه دندان ها در فک بالا، به روش به کارگیری تکنیک فلپ هلالی جابه جا شونده تاجی، با و بدون استفاده ازمحلول تتراسایکلین موضعی می باشد.
از تعداد 9 بیمار، 24 دندان قدامی و پرمولر انتخاب و به طور تصادفی در یکی از دو گروه شاهد یا مورد قرار گرفت. پیش از انجام عمل جراحی، متغیرهای کمی (عمق تحلیل لثه، عمق شیار لثه ای در میدباکال و عرض لثه کراتینیزه در میدفاشیال) و کیفی (حساسیت سطح ریشه دندان به دمیدن جریان هوا و احساس نازیبایی ظاهری از سوی بیمار) نیز در بیماران اندازه گیری شد. در گروه مورد، پس از تزریق ماده بی حسی و صاف و صیقلی نمودن سطح ریشه دندان، به مدت 3 دقیقه از محلول تتراسایکلین 1 درصد با 3/2=pH به صورت برنیش نمودن سطح با گلوله پنبه ای استفاده شد و پس از شستشو با سرم فیزیولوژی، عمل جراحی انجام گرفت. در گروه شاهد، عمل جراحی به تنهایی انجام شد. بیماران در فواصل زمانی 7، 14، 30 و 90 روز پس از عمل، از نظر التیام ناحیه و بهداشت دهان ارزیابی مجدد شدند؛ ضمن این که در روزهای 30 و 90 متغیرهای کمی و کیفی دوباره اندازه گیری گردید. یافته ها با آزمون های آماری t برای متغیرهای کمی و ویلکاکسون برای متغیرهای کیفی تجزیه و تحلیل شد.
در هر دو گروه، در فواصل یک و سه ماه پس از عمل، عمق تحلیل لثه ای کاهش معنی داری یافت. به طوری که در ارزیابی یک ماهه، در گروه مورد متوسط پوشش ریشه حاصله برابر با 29/2 میلی متر (33/70 درصد) و در گروه شاهد 33/2 میلی متر (4/68 درصد) بود. سه ماه بعد از عمل، این مقادیر در گروه مورد به 16/2 میلی متر (33/67 درصد)، و در گروه شاهد به 08/2 میلی متر (61 درصد) رسیده بود. پس از عمل، عرض لثه کراتینیزه نیز در هر دو گروه افزایش معنی داری پیدا کرد. تنها، عمق شیار لثه ای در میدباکال تفاوتی نسبت به قبل از عمل نداشت. در مورد متغیرهای کیفی، هر دو متغیر، بهبودی قابل توجه و معنی داری نسبت به پیش از عمل یافته بودند، که تا سه ماه پس از انجام جراحی با ثبات باقی ماند. یافته های حاصله مبین آنست که، بین دو گروه در متغیرهای کمی و کیفی در مقاطع زمانی مختلف، اختلاف معنی داری وجود ندارد.
در مجموع، می توان دریافت که در صورت وجود شرایط مطلوب، یعنی حداقل عمق شیار لثه ای در ناحیه لبیال و وجود یک میزان کافی عرض لثه کراتینیزه، این روش را می توان به عنوان روشی مطلوب با مزایای فراوان جهت پوشش ریشه محسوب کرد. در این مطالعه، استفاده از محلول تتراسایکلین 1 درصد، تاثیر قابل توجهی در یافته های موجود نداشته است.