معرفی دو روش تعیین شدت ابتلا به دارواش و مقایسه آنها در پارک جنگلی نور

خسارت هایی که دارواش های پاکوتاه به جنگل های سوزنی برگ و صنعتی جهان وارد آورده اند، محققان سراسر دنیا را بر آن داشته تا روش هایی برای ارزیابی شدت آلودگی و به تصویر کشیدن پراکنش مکانی و فضایی دارواش ها برای مدیریت جنگل، حفظ حیات وحش و تنوع زیستی و افزایش دقت مطالعات دارواش ایجاد کنند. دو روش بررسی شدت آلودگی DMR و BVRکه از متداول ترین روش های مطالعه ابتلا به دارواش در جهان است و نسبت به سایر روش ها آسانتر، کاراتر، معتبرتر و کم هزینه ترست، در این مقاله بررسی شده است. برای انجام مطالعه ابتلا به دارواش در پارک جنگلی نور و مقایسه دو روش نامبرده، تعداد 30 پلات انتخابی 10 آری در مناطق آلوده عملی شد. از آنجا که 94% گونه های آلوده در داخل پلات ها از گونه انجیلی است، بنابراین فقط گونه انجیلی مورد ارزیابی قرارگرفت. از 329 انجیلی آلوده در کل پلات ها، 243 درخت به طور تصادفی مورد تجزیه تحلیل و مقایسه قرارگرفتند. نتایج نشان داد که 67% درختان، با این دو روش رتبه یکسانی گرفتند و 31% آنها، DMR بیشتری داشتند. در کل، نحوه اجرای روش DMR و دقت ارزیابی آن نسبت به BVR بهتر به نظر می رسید، بنابراین در توده هایی با درصد آلودگی فراوان، به لحاظ تعیین فشار دارواش بر اکوسیستم جنگل، ساختار توده، میزان تولید و رویش جنگل و حتی اثر بر زادآوری پایه های آلوده می توان از روش DMR در مطالعات استفاده کرد. همچنین بررسی آلودگی در بین سه بخش تاج نشان داد که شدت آلودگی در بخش فوقانی تاج، به ترتیب بیشتر از بخش های میانی و تحتانی است که علت آن وابستگی انتشار بذر دارواش به مکان های نشستن و گشت و گذار پرندگان تغذیه کننده از میوه های دارواش است.