مقایسه توان ترسیب کربن سه گونه بوته ای گل آفتابی، سیاه گینه و درمنه دشتی در مراتع خشک ایران (مطالعه موردی: دشت گربایگان فسا)

کربن عمده ترین عنصر گاز های گلخانه ای محسوب می شود که ترسیب آن توسط فرایند فتوسنتز و از طریق زیتوده گیاهی، ساده ترین و ارزان ترین راهکار ممکن برای کاهش سطح این گاز اتمسفری است. پوشش گیاهی با بافت چوبی توانایی ترسیب کربن(1) بیشتری دارد و این در مراتع خشک بیشتر شامل فرم رویشی بوته ای است. در این مقاله با هدف ارزیابی توان ترسیب کربن گونه های بوته ای غالب، بخشی از مراتع خشک گربایگان انتخاب شد. پس از تعیین منطقه معرف و محاسبه درصد تاج پوشش گونه های بوته ای، گونه های گل آفتابی (Helianthemum lippii (L.) Pers.)، سیاه گینه(Dendrostellera lessertii(Wikstr.)Van Tiegh.) و درمنه دشتی((Artemisia sieberi Besser. به عنوان گونه های غالب منطقه تعیین شدند. بر اساس روش آماری تعیین حجم نمونه گیری، تعداد 92 پایه از گونه گل آفتابی و 98 پایه از هر یک از گونه های سیاه گینه و درمنه دشتی به طور تصادفی انتخاب شدند و اندام های هوایی و زیرزمینی آنها به آزمایشگاه منتقل و ضریب تبدیل ترسیب کربن هر اندام گیاهی به صورت جداگانه توسط روش احتراق تعیین شد. نتایج آماری این بررسی نشان داد که میزان ترسیب کربن در سه گونه مذکور اختلاف معنی داری داشت(P<1%) و گونه درمنه دشتی بیشترین توان ترسیب کربن در منطقه را داشت. همچنین ترسیب کربن در بین اندام های چهارگانه (برگ، شاخه، ساقه و ریشه) سه گونه مورد مطالعه، تفاوت آماری معنی داری را نشان داد(P<1%) و ساقه های گیاهان بیشترین توان در ترسیب کربن و برگها کمترین توانمندی را داشتند.