بررسی فلور و رویشگاه های منطقه حفاظت شده مند (استان بوشهر)

یکی از اساسی ترین اقدامات به دنبال برنامه ریزی های حفاظتی در مناطق حفاظت شده، شناخت منابع زیستی پایه مانند فلور و پوشش گیاهی است. این اقدامات در مناطق خشک به دلیل حساسیت زیستگاهی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بخش اعظم کشور ایران دارای اقلیم خشک، نیمه خشک و یا فوق العاده خشک است و مناطق ساحلی خلیج فارس در این میان از اهمیت چشمگیری برخوردارند. مند به عنوان منطقه حفاظت شده با مساحت 53000 هکتار درجنوب شرقی استان بوشهر واقع شده است. مند نماد بارزی از شوره زارهای نوار ساحلی حاشیه خلیج فارس است که به عنوان موزه زیستی طبیعی مبین طیف متنوعی از رویشگاه ها و گونه های شورروی بوده و از اهمیت اکولوژیکی بسیار بالایی برخوردار است. دراین منطقه تعداد 142 گونه گیاهی از 114 جنس متعلق به 46 خانواده گیاهی می روید. خانواده های Poaceae، Asteraceae و Chenopodiaceae به ترتیب با 23، 17 و 14 گونه بیشترین تعداد گونه های گیاهی منطقه را به خود اختصاص داده اند. از نظر شکل زیستی تروفیت ها (یکساله ها) بالاترین درصد شکل زیستی گیاهان را در بر می گیرند که به دنبال آن فانروفیت ها و کاموفیت ها بالاترین درصد را نشان می دهند و از نظر کورولوژیکی، 4/24 درصد گیاهان، پراکنش تک ناحیه ای دارند که در میان آنها گونه های صحرا- سندی از بالاترین درصد برخورداراند. درصد باقیمانده مربوط به گیاهانی با پراکنش در بیش از یک ناحیه رویشی هستند که از بین آنها گونه های ایرانو– تورانی و صحرا سندی از بالاترین درصد برخورداراست. رویشگاه های منطقه شامل ساحلی، مانگرو، حاشیه رودخانه، تالابی، تپه های ماسه ای، زمین های مرطوب داخلی، جزیره ای و زمین های رها شده اند. جزایر تهمادون، ام الگرم و نخیلو نمادی از رویشگاه های جزیره ای منطقه اند که از نظر اکوسیستمی و حفاظتی حائز اهمیت بالایی هستند.