روانکاوی و سیاست

روان کاوی پسافرویدی، آنچنان که در آموزه های لاکان تبلور یافته، تاثیر بسزایی بر تئوری انتقادی معاصر، فمینیسم، نظریه فیلم، پساساخت گرایی و مارکسیسم داشته است. این نحله از روان کاوی، در واقع، گسستی پسامدرن از آموزه های روان کاوانه زیگموند فروید است. این نظریه، تا حدی نیز، مبتنی بر کشفیات انسان شناسی ساختاری و زبان شناسی است. یکی از بنیادی ترین باورهای لاکان، به عنوان بارزترین چهره این مکتب، این است که ناخودآگاه، ساختاری نهان و ملفوف دارد که بسیار شبیه ساختار زبان است. شناخت جهان، دیگران و خود به وسیله زبان تعیین می شود. زبان پیش شرط کسب آگاهی فرد از خودش به مثابه یک هستی متمایز است. لاکان، همچنین از منظر روان کاوی، الگویی سه ضلعی از جهان اجتماعی روانی، شامل امر خیالی، امر نمادین و امر واقعی عرضه می کند که در ساحت اندیشه سیاسی جدید (پسامدرنیسم، پساساخت گرایی، پسامارکسیسم و فمینیسم) تاثیر ژرف و گسترده ای به جا می گذارد.