بقا و عوارض کاتترهای دیالیز صفاقی: معرفی یک روش لاپاروسکوپی با بی حسی موضعی

دیالیز صفاقی یک روش مطمئن جهت درمان مراحل نهائی نارسائی کلیه است. تعداد بیمارانی که در سطح جهان از این روش درمانی استفاده می نمایند حدود 15% کل بیمارانی است که دیالیز می شوند. در ایران این میزان بسیار کمتر است و گسترش دیالیز صفاقی از اهداف وزارت بهداشت و درمان می باشد. مهمترین علت محروم شدن بیماران ایرانی از کاتتر صفاقی، علل مکانیکی می باشد. اصلاح روش های کارگذاری کاتتر، یک راه مهم برای گسترش دیالیز صفاقی در ایران می باشد. بنابراین یک مطالعه آینده نگر را جهت بررسی نتایج یک روش لاپاروسکوپیک که برای کارگذاری کاتترهای دیالیز صفاقی تحت بی حسی موضعی انجام می شد طراحی کردیم.
این مطالعه به صورت آینده نگر و به شیوه پی گیری به روش تک هم گروه انجام شد. تعداد 115 کاتتر دیالیز صفاقی (دو کاف، گردن غازی، مارپیچ) را طی مدت 16 ماه در حفره پریتوان 109 بیمار که در مراحل انتهایی نارسایی مزمن کلیه بودند، قرار دادیم. این اعمال جراحی با کمک دو پورت لاپاروسکوپی و تحت بی حسی موضعی و داروهای آرام بخش انجام شدند. بیماران را به مدت 12 تا 28 ماه پی گیری کردیم و به صورت آینده نگر عوارض مکانیکی و عفونی کاتترها و میزان بقا یک ساله و دو ساله آنها را مورد بررسی قرار دادیم.
متوسط سنی بیماران 5/51 سال (بین 15 تا 84 سال) و 8/54% زن بودند. بقا کلی یک ساله و دو ساله کاتترها به ترتیب 88% و 73% و بقا بدون عارضه 35% بود. شایع ترین عارضه عفونی پریتونیت در 52 نفر (2/45%) و شایع ترین عارضه مکانیکی، نشت موقت مایع دیالیز در 10 نفر (7/8%) دیده شد.
کارگذاری لاپاروسکوپیک کاتترهای دیالیز صفاقی تحت بی حسی موضعی یک روش مطمئن و ساده است که میزان بقا و عوارض کاتترها در این روش، در حد قابل قبولی قراردارد.