ارزیابی تغییر و توزیع سکونتگاه های شهری براساس قاعده ی اندازه - رتبه، زایش یک مگالاپلیس منطقه ای و مازندران

با مطالعه ی تغییر الگوی نظام شهری در سطح جهانی، ملی و منطقه ای می توان به ساختار یابی مجدد اقتصادی-اجتماعی و فضایی این مناطق آگاهی پیدا کرد. افزایش بی رویه ی شهرنشینی و تشدید روند ساخت و سازها در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران به بروز مشکلات عدیده ای در زمینه ی مدیریت شهری به ویژه تامین زیرساخت های شهری منجر شده است. استان مازندران با ویژگی های طبیعی منحصر به فرد خویش از جمله کانون های تحولات اخیر در عرصه ی توسعه ی شهری بوده است. توزیع فضایی شهرهای استان مازندران در طی سال های 1365 و 1375 معرف تمرکز و انبوهش جمعیت شهری در قسمت های مرکزی استان است. این مطالعه سعی دارد با بهره گیری از قانون رتبه- اندازه[1]به بررسی تغییر شبکه ی شهری استان در طی دو سرشماری اخیر بپردازد. روش تحقیق مورد استفاده در این مطالعه به صورت توصیفی-تحلیلی بوده است. ابتدا داده های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و سپس نتایج تحقیق با نرم افزارهای اکسل و اتوکد ترسیم شده است. نتایج این تحقیق نشان داد که سیستم شهری استان نامتوازن، و مهم تر این که نیازمند سیاستگذاری توسعه ی منطقه ای برای توزیع مناسب تر جمعیت و ملاحظه ی نقش شهرهای کوچک تر به ویژه در نیمه ی غربی استان است.