بررسی اثر دریافت آلبالو در مقایسه با آلوپورینول بر سطح اسیداوریک سرم، بیومارکرهای استرس اکسیداتیو و فعالیت کبدی آنزیم گزانتین اکسیداز/گزانتین دهیدروژناز در موش های صحرایی هایپراوریسمیک

کنترل تولید اسیداوریک مهم ترین عامل پیشگیری کننده و درمان کننده هایپراوریسمی است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تجویز خوراکی آلبالو در مقایسه با آلوپورینول بر سطح اسیداوریک سرم، بیومارکرهای استرس اکسیداتیو (ظرفیت توتال آنتی اکسیدانی و میزان پراکسیداسیون لیپیدی) و فعالیت کبدی آنزیم گزانتین اکسیداز/دهیدروژناز در موش صحرایی نرمال و هایپراوریسمیک بود.
36 سر موش صحرایی نر از گونه ویستار با وزن تقریبی 200-180 گرم، به شش گروه تقسیم شدند: 1) نرمال، 2) نرمال+ آلبالو (5 گرم بر کیلوگرم)، 3) نرمال+ آلوپورینول (5 میلی گرم بر کیلوگرم)، 4) هایپراوریسمیک، 5) هایپراوریسمیک+ آلبالو (5 گرم بر کیلوگرم)، 6) هایپراوریسمیک+ آلوپورینول (5 میلی گرم بر کیلوگرم). ترکیبات مورد آزمایش، روزانه یک بار و به مدت 14 روز به حیوانات گروه ها گاواژ گردید. برای ایجاد مدل حیوانی هایپراوریسمیک، از تجویز داخل صفاقی پتاسیم اکسونات (250 میلی گرم بر کیلوگرم) استفاده شد.
سطح سرمی اسیداوریک در گروه هایپراوریسمیک دریافت کننده آلبالو در پایان مداخله به طور معنی داری در یک الگوی وابسته به زمان کاهش یافت (05/0>P). فعالیت آنزیم های گزانتین اکسیداز/گزانتین دهیدروژناز بعد از انجام مداخله به طور معنی داری در هر دو گروه نرمال و هایپراوریسمیک دریافت کننده آلبالو مهار شد (05/0>P). دریافت آلبالو هم چنین موجب بهبود قابل ملاحظه بیومارکرهای استرس اکسیداتیو در حیوانات مورد مطالعه گردید. با وجود آن که اثرات هایپواوریسمیک آلوپورینول در مقایسه با آلبالو بیشتر بود، ولی آلوپورینول نتوانست بیومارکرهای استرس اکسیداتیو را به طور معنی داری تغییر دهد.
با توجه به نتایج این مطالعه، می توان از این ماده غذایی غنی از پلی فنل به عنوان مکمل درمانی همراه با داروی آلوپورینول برای کاهش عوارض جانبی آلوپورینول در درمان هایپراوریسمی و بیماری های ناشی از استرس اکسیداتیو استفاده نمود.