بررسی شیوع آکنه و عوارض روانی آن در دبیرستان های دخترانه

آکنه از بیماری های شایع جوانان است که اطلاعات ما در مورد شیوع آن در سطح جامعه محدود است. در این مطالعه، هدف ما بررسی شیوع آکنه در دبیرستان های مشهد و ارتباط آن با عواملی مثل سن، سن شروع بیماری، سن رسیدن به قاعدگی، تغییرات فصلی، سابقه فامیلی آکنه، بیش ترین محل واجد آکنه و عوارض روانی ناشی از آکنه بر روی بیماران است.
روش اجرا: مطالعه ما یک مطالعه اپیدمیولوژیک مقطعی است که طی آن به طور تصادفی مناطق و مدارسی از سطح شهر مشهد انتخاب شدند و دانش آموزان از نظر آکنه به طریق معاینه، مصاحبه و پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفتند.
از 233 نفر دانش آموز مورد مطالعه 183 نفر، 5/78 درصد (7/83-5/73 CI 95 درصد) آکنه داشتند. 5/23 درصد (43=n) آکنه خفیف، 1/48 درصد (88=n) آکنه متوسط و 4/28 درصد (52=n) آکنه شدید داشتند. حداکثر گروه سنی مبتلا 18-16 سالگی و حداکثر سن شروع آکنه 15-13 سالگی بود. در 7/78 درصد بیماران، سابقه فامیلی آکنه وجود داشت. بیش ترین محل واجد آکنه صورت بود (5/82 درصد). بروز یا تشدید آکنه به فصل خاصی ارتباط نداشت. تنها 2/26 درصد بیماران جهت درمان به پزشک مراجعه کرده و از این افراد 3/58 درصد بعد از مدت کوتاهی از ادامه درمان منصرف شده بودند. میزان دستکاری بثورات آکنه ای در میان بیماران 7/66 درصد بود. شایع ترین تاثیر روانی ناشی از آکنه بر روی بیماران، بروز خجالت و شرمساری در زمان ظاهر شدن در جمع بود.
این مطالعه نشان می دهد که آکنه یک مساله شایع است و با توجه به ظهور بیش تر ضایعات در ناحیه صورت و عوارض روحی و جسمانی که بیماری روی فرد دارد با برنامه های آموزشی در مدارس جهت شناخت بیماری و چگونگی درمان می توان قدم های مثبتی را در جهت ارتقای سلامتی جوانان برداشت.