ارتباط تلفیقی در فرایند تولید بسترسازی برای یک پیوند پویا بین سازمان های دولتی و بخش خصوصی

امروزه معیار بهره وری در فرایند تولید تنها استفاده از پارامترهای فناوری برتر و سرمایه گذاری نیست. هر چند نقش فناوری اطلاعات در کشورهای در حال توسعه مبنای مهمی برای دستیابی به پیشرفتهای اقتصادی و اجتماعی تلقی می گردد.
بنابراین افزایش ضریب دسترسی به سرمایه گذاری و زمینه به کارگیری فناوری مناسب، دیگر جزو موانع توسعه در فرایند تولید قرار نمی گیرند. آنچه تصمیم گیرندگان اصلی را وادار می کند تا در یک سامانه پویا و پایدار اقدام به بکارگیری فناوری مناسب و سازگار با ساختارهای موجود نمایند. پیچیدگی پیوندهای کاری بین سازمانها و شرکتهایی است که هرکدام دارای تخصص، تعهدات حقوقی و نظام نامه متفاوتند.
تخصصی شدن گرایشهای مختلف از یک سو و به کارگیری معیارهای تدوین شده جهانی از سویی دیگر، ساختار سازمانها و شرکتهای دولتی را که به هدف کوچک سازی، روزگار سپری می کنند بیش از پیش برای انجام وظایف تعهد شده تحت فشار قرار داده است. در این میان بسیاری از پیمانکاران و شرکتهای خصوصی که در تئوری تمام یا قسمتهایی از این تعهد را می باید بر دوش داشته باشند نیز ناتوان در پاسخ به نیازهای کارفرمایان هستند. در این راستا پیوندهای بین کارفرما و پیمانکار به صورت رسمی و یا غیر رسمی در سه نوع پیوند همکاری، هماهنگی و تلفیق در فرایند تولید توصیف می گردد. پیامد یک کنکاش در مفاهیم تئوری و بررسی ناکامی ها در پیاده سازی یک سامانه پویا، ژرفای موانع حقیقی در این پیوندها را آشکار نموده است. این تحقیق با ارائه یک مدل برای این ارتباط، پارامترهای مؤثر در پویایی و پایداری این پیوندها را نشان می دهد.