بازیافت از خرابی در شبکه های MPLS با استفاده از استدلال مورد پی

شبکه اینترنت به علت برخورداری از مزایای مسیریابی دینامیک که ناشی از وجود شبکه IP می باشد، ذاتا دارای درجه ای از قابلیت ابقا می باشد. با توجه به آنکه مسیریابها با بروز هرگونه تغییرات در توپولوژی محدوده عملیاتی خود، توسط اطلاعات مسیریابی به روز می گردند، پروتکلهای مسیریابی دینامیک در راستای واکنش به خرابی مسیر موجود؛ در حداقل زمان ممکن مسیر جدیدی را انتخاب می نمایند. حال آنکه سوییچینگ برچسبی چند پروتکله (MPLS) بر خلاف شبکه اینترنت بصورت اتصال گرا عمل می نماید، که دارای قابلیت بالاتری در برابر آسیب پذیری خرابی می باشد.
همانطور که تعداد مشترکین شبکه اینترنت روز به روز رشد می یابد، به همان میزان انتظار برای سطح سرویس های بالاتر نیز افزایش می یابد، در نتیجه لزوم برقراری قابلیت اطمینان یکی از مقولات مهم در این شبکه گردیده است. معمولا هنگام وقوع خرابی تلاش برای بازیافت در پایین ترین لایه صورت پذیرفته و اگر عملیات بازیافت ناموفق یا غیرممکن گردید، این تلاش در لایه بعدی جدی تر می گردد. با توجه به آنکه پروتکلهای موجود بر طرف نمودن خرابی جهت لایه فیزیکی در شبکه های مختلف متفاوت است، لذا توانایی بازیافت خرابی در لایه MPLS نباید هیچگونه وابستگی به این پروتکلها داشته باشد. در این مقاله با انتخاب مسیرهای برچسبی پشتیبان از قبل تعیین شده، یک روش جدید جهت بازیابی سریع هنگام وقوع خرابی پیوند (Link) ارایه می گردد. در این روش پس از وقوع خرابی جهت به حداقل رساندن منابع استفاده شده مسیرهای بر چسبی پشتیبان، از عرض باند اضافی موجود روی این مسیرها استفاده نموده و امکان پخش ترافیک مسیر برچسبی خراب شده را روی مسیرهای پشتیبان بوجود می آوریم. با توجه به پخش ترافیک مسیر خراب شده روی مسیرهای پشتیبان، میزان استفاده از پیوند و همچنین ضریب بهره وری دارای بهبود زیادی می گردد.
در این مقاله همچنین یک روش جدید جهت فراهم آوردن تحمل خرابی در شبکه های MPLS با استفاده از استدلال مورد پی (Case - Based Reasoning) ارایه می گردد. استدلال مورد پی به عنوان ابزاری قدرتمند برای یافتن مقدار بار ترافیک انتقالی روی هر کدام از مسیرهای برچسبی براساس تجربیات باردهی قبلی مورد استفاده قرار گرفته است.
درصد ترافیک پخشی روی مسیرهای برچسبی از پیش تعیین شده بر اساس کیفیت سرویس مورد تمایل و محدودیت های ظرفیت پیوند محاسبه می گردد. عملیات توزیع موفق ترافیک نیز بر اساس دو قید مذکور، توسط استفاده از استدلال مورد پی، هنگامیکه تعداد مسیرهای برچسبی پشتیبان به عنوان ضریب پیچیدگی افزایش می یابد مورد ارزیابی قرارمی گیرد. از نقطه نظر دیگر، در شرایطی که امکان استفاده از تجربیات موفق وجود نداشته باشد، راه دیگری به جز استفاده از تجربیات ناموفق خطا دار نمی باشد، بنابراین در این شرایط مساله بازیابی را با استفاده از اطلاعات اولیه خطادار به عنوان تنها منبع اصلی تجربیات حل نموده که ملاحظه میگردد بصورت تدریجی نرخ خطا کاهش می یابد.