بررسی تاثیر درمانی داروی بوپروپیون در درمان اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) کودکان و نوجوانان 17-6 ساله شهر اصفهان

به کارگیری بوپروپیون در درمان و کنترل علایم ADHD مورد شک و تردید بوده است و هنوز اتفاق نظر کلی در این زمینه وجود ندارد. لذا هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثر بوپروپیون در کنترل علایم ADHD در بیماران می باشد.
در مطالعه ی کارآزمایی بالینی، دوسوکور، دارونما کنترل (که 4 هفته طول کشید) و 40 نفر کودک ADHD (17-6 سال) به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. گروه مورد بوپروپیون و گروه شاهد دارونما دریافت کردند. هر دو گروه همچنین در کلاس های مهارت های اجتماعی نیز شرکت کردند. پرسش نامه های کانرز والد و معلم پیش از مطالعه، هفته دوم و هفته ی چهارم مطالعه توسط والدین و معلمان آن ها تکمیل شد. فرم سنجش مهارت های اجتماعی قبل و پس از مطالعه توسط بیماران پر شد. هم چنین پیش از مطالعه، هفته ی دوم و هفته ی چهارم میزان شدت بیماری، عوارض دارویی و میزان بهبودی توسط متخصص روان پزشکی ارزیابی شد.
تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات پرسش نامه های کانرزوالد (95/0 P =، 97/0 P =، 77/0 P =)، (47/0 P =، 29/0 P =، 16/0 P =) و فرم سنجش مهارت های اجتماعی؛ اجزای تکانشگری(28/0 P =، 41/0 P =) رفتار پسندیده ی اجتماعی (24/0 P =، 87/0 P =)، روابط با همسالان(78/0 P =، 28/0 P =) و مهارت های ارتباطی (91/0 P =، 61/0 P =) در هیچ زمان مطالعه، بین گروه ها وجود نداشت. تنها اختلاف معنی دار بین نمره ی ADHD از پرسش نامه ی کانرز معلم در هفته ی چهارم بین دو گروه شاهد و مورد را تایید نمود (048/0 P =) پیش از برگزاری مطالعه و هفته ی دوم مطالعه، تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات، میزان شدت بیماری در دو گروه شاهد و مورد وجود نداشت (79/0 P =، 81/0 P =) ولی نتایج هفته ی چهارم تحقیق نشان داد که میانگین نمره ی میزان شدت بیماری در گروه شاهد 6/0 از گروه مورد بیشتر است (044/0 P =) عوارض مشاهده شده شامل تهوع و استفراغ در سه نفر، تحریک پذیری، راش، سردرد، بی اشتهایی، تیک، بی قراری، و منگی که هر کدام در دو نفر از بیماران دیده شد و ترمور و کابوس شبانه که هر یک در یک نفر مشاهده شد، بود.
در نهایت می توان از تاثیر نسبی بوپروپیون در کاهش علایم ADHD یاد کرد ولی مطالعات گسترده تر با حجم نمونه ی بیشتر لازم به نظر می رسد.