علل عدم استفاده از بسته کاهش آسیب در معتادین تزریقی تحت پوشش مراکز DIC استان کرمانشاه

باتوجه به این واقعیت که اعتیاد تزریقی شایع ترین راه انتقال عفونت HIV می باشد و طبق بررسی های مختلف، گروهی از معتادان تزریق علیرغم دسترسی به سرنگ و سوزن یکبارمصرف، ضمن استمرار در استفاده مشترک از سرنگ و سوزن همچنان درمعرض خطر ابتلاء بهHIV می باشد. این مطالعه با هدف تعیین عوامل موثر بر تزریق مشترک در معتادان تحت پوشش برنامه آموزش و تحویل بسته کاهش آسیب (سرنگ و سوزن، ماده ضدعفونی کننده و کاندوم) در مراکز DIC (Drop in center)کرمانشاه انجام گرفت.
این بررسی مطالعه ای توصیفی- مقطعی است که در دو مرحله انجام گرفت. مرحله اول، مطالعه کیفی به روش (FGD) Focous Group Discussionو مرحله دوم مطالعه به روش Cross Sectional بود که علل طرح شده در مرحله اول به صورت کمی توصیف گردید. نمونه مورد مطالعه 367 نفر بودند و نتایج با نرم افزار SPSS مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج نشان داد که 265 نفر از کل نمونه ها در هنگام تزریق از سرنگ و سوزن مشترک استفاده نمی کردند. سن، نوع ماده مصرفی، روش شروع اعتیاد و تعداد سرنگ نو دریافتی در معتادان تزریقی که از بسته های کاهش آسیب استفاده می کردند و معتادانی که تزریق مشترک داشتند تفاوت معنی دار نداشت. ولی تزریق مشترک در افراد مجرد(000/0 p=)، بیکار (000/0 p=)، بی خانمان (000/0 p=)، سطح تحصیلات پائین تر(000/0 p=)، شروع اعتیاد و تزریق در سن پائین تر (000/0 p=) فاصله کوتاه بین شروع اعتیاد و روکردن به تزریق (000/0 p=)، شروع اعتیاد با هروئین، تواتر تزریق مواد در ماه (002/0 p=) و بیشتر بودن تعداد موارد در روز (002/0 p=) وکوتاهتر بودن ارتباطشان با DIC، به طور معنی دار از سایرین بیشتر بود(000/0 p=).
به نظر می رسد سطح سواد پائین تر، بیکاری، تجرد، بی خانمانی، شروع اعتیاد و تزریق در سنین پائین تر در افرادی که علی رغم دسترسی به بسته های کاهش آسیب و آگاهی مناسب در خصوص راه های انتقال ایدز اقدام به تزریق مشترک می نمایند بیشتر می باشد.