کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی و برخی ویژگی های بالینی آنها

هدف پژوهش حاضر، بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی، در سه مقطع هنگام بستری، زمان ترخیص و شش ماه پس از آن در بیمارستان روزبه بود.

در این پژوهش 120 بیمار 18 تا 65 ساله مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک، در دوره مانیا یا مختلط، بستری در بیمارستان روزبه، به شکل پی درپی از اردیبهشت 1384 تا شهریور 1385 وارد بررسی شدند. داده ها به کمک پرسش نامهWHOQOL-BREF، پرسش نامه افسردگی هامیلتون، مقیاس رتبه بندی مانیای یانگ، مقیاس علایم مثبت و منفی (PANSS)، مقیاس ارزیابی کلی عملکرد (GAF) و پرسش نامه رضایت مراجع در سه مقطع هنگام بستری، زمان ترخیص و شش ماه پس از آن بررسی شد. میزان بینش بیماران به کمک زیرمقیاس «بینش و قضاوت» پرسش نامه PANSS ارزیابی گردید.

کیفیت زندگی در زمان بستری و شش ماه پس از آن تفاوت معنی داری نداشت. بارزترین یافته، ارتباط معکوس علایم افسردگی با کیفیت زندگی، در زمان بستری (001/0p<)، ترخیص (001/0p<) و پی گیری شش ماه بعد (001/0p=) بود. علایم عمومی پسیکوز نیز در زمان بستری (001/0p<)، ترخیص (01/0p<) و شش ماه پس از بستری (001/0p<)، ارتباطی معکوس با کیفیت زندگی نشان داد. علایم منفی پسیکوز، ارتباطی معنی دار و معکوس با کیفیت زندگی در هنگام بستری (005/0p<) و ترخیص (05/0p<) نشان دادند.

کیفیت زندگی بیماران شش ماه پس از بستری در بیمارستان تغییر بارزی نمی کند.