اثر دهیدرواپی اندرواسترون همراه با اسیدرتینوئیک بر تمایز سلول های بنیادی رویانی P19 به سلول های عصبی

بررسی اثر دهیدرواپی اندرواسترون به تنهایی و اثر دهیدرواپی اندرواسترون همراه با اسید رتینوئیک برتمایز سلول های عصبی از سلول های P19 و تعیین ماهیت آنها سلول های P19 به مدت 6 روز به صورت سوسپانسیون در ظروف کشت پلاستیکی مخصوص کشت باکتری همراه با محیط DMEM حاوی سرم کشت شد.در این مدت زمان سلول ها در معرض اسید رتینوئیک، دهیدرواپی اندرواسترون و اسید رتینوئیک + دهیدرواپی اندرواسترون قرار گرفت. سلول ها تریپسینه شده و به مدت 4 روز روی بستر پوشیده شده از پلی-L- لیزین کشت شد. سپس درصد بیان مارکرهای عصبی Tuj1، MAP-2، Tau، مارکرآستروسیتی (GFAP)، درصد نوروترانسمیترهای تیروزین هیدروکسیلاز، گلوتامات، سروتونین واستیل کولین سلول های عصبی با فلوسایتومتری، ایمونوسیتوشیمی و RT-PCR مورد بررسی قرار گرفت.
آنالیزهای فلوسایتومتری نشان داد که حدود 3 ± 63 درصد سلول ها Tuj1 و حدود 1 ± 5 درصد سلول ها تیروزین هیدروکسیلاز را در گروه اسید رتینوئیک بیان می کند. اما درگروه تحت تیمار اسید رتینوئیک + دهیدرواپی اندرواسترون بیان Tuj1 به حدود 1 ± 74 درصد و نوروترانسمیتر تیروزین هیدروکسیلاز به حدود 2 ± 23 درصد افزایش یافت.
نتایج نشان می دهد که دهیدرواپی اندرواسترون به همراه اسید رتینوئیک تعداد سلول های عصبی Tuj1 و عصب های دوپامینرزیک مشتق شده از سلول P19 را افزایش می دهد.