فقاهت

اشاره: حضرت آیت الله العظمی بهجت1 شخصیتی کم نظیر بودند که عرفان را در پای درس فقه نشاندند و فقه را به عطر عرفان و اخلاق معطر کردند. خوشه چینی ایشان در حوزه سامرا از محضر بزرگانی مثل: مرحوم آیت الله شیخ محمد کاظم شیرازی1، و در حوزه نجف از محضر بزرگانی مانند: آیات عظام غروی اصفهانی1 معروف به کمپانی و آقا ضیاء عراقی1 و مرحوم نائینی1، و در قم نیز از محضر بزرگانی مانند آیت الله العظمی بروجردی1 و آیت الله کوه کمره ای1، از ایشان در ابعاد علمی، شخصیتی ویژه و ممتاز ساخته بود که وصف آن در قالب یک مقاله و یک کتاب نمی گنجد و نیازمند برگزاری نشست ها و همایش ها و گفتگوهای مبسوطی است و آنچه در اینجا می آوریم بسان قطره ای از دریاست.
در این زمینه با یکی از اساتید حوزه که سال های متعدد از درس فقه و اصول آیت الله بهجت1 بهره برده اند گفتگویی مفصل داشته ایم که با توجه به محدودیت مجال، بخشی از این گفتگو در سه محور: 1. مجموعه نکاتی در مورد روش علمی، مبانی فقهی و شیوه تدریس و شاگردپروری ایشان، 2. اخلاق و سیره عملی، 3. امور اجتماعی – سیاسی، تنظیم و تقدیم می شود